________________
२२६
जेमां वस्तुने अनर्पण करी छतां पण ते वस्तु गौणताने प्राप्त थाय छे अने वस्तु अर्पण करी छतां ते मुख्यताभावने पामे छे, अने जेना तात्पर्य अर्थने अवलंबने करीने तो प्रगटपणे लौकिक बोध थाय छ; अने संपूर्ण बोध तो समग्र विवक्षाना अनुक्रमथकी महानिपुण बुद्धिवालाने प्रकाश थाय छे ते माटे ए लोकोत्तर भंगजालनुं ठेका' एवी जे स्याद्वादशैलीरूप मुद्रा तेने अमे स्तवीए छीए ॥ ११ ॥ आत्मीयानुभवाश्रयार्थविषयोऽप्युच्चैर्यदीयः क्रमो ।
म्लेच्छानामिव संस्कृतं तनुधियामाश्चर्यमोहावहः ॥ व्युत्पत्तिप्रतिपत्तिहेतुविततस्याद्वादवाग्गुंफितं । ' तं जैनागममाकलय्य न वयं व्याक्षेपभाज: कचित्।१२।
अर्थः–ते जैनागम केवु छे ? जेमा पोताना आत्मानो अनुभव करवाना आश्रयनो विषय छे, एवो उच्चपणे करीने जेनो क्रम छ एटले परिपाटी छे, अने म्लेच्छने जेम संस्कृत भाषा आश्चर्य करनारी अने मोह उपजावनारी छे तेनी परे अल्पबुद्धिवाळाने अचंचो पामी मुंझावानुं स्थानक छे; माटे जैनागम ते व्युत्पत्तिनुं निरूपण करनारा जे हेतु तेणे करी विस्तीर्ण एहवो जे स्याद्वाद मार्ग तेणे करी रचेलं छे. तेने पामीने महारा चित्तमां बीजु कोइपण व्याक्षेपपणुं क्यारे पण थतुं नथी ॥ १२ ॥ मूलं सर्ववचोगतस्य विदितं जैनेश्वरं शासनं । तस्मादेव समुच्छितैर्नयमतैस्तस्यैव यत्खंडनं ॥ एतकिचन कौशलं कलिमलच्छन्नात्मनः स्वाश्रितां । शाखां छेत्तुमिवोद्यतस्य कटुकोदाय तार्थिनः॥१३॥