________________
ए बेमा क्रिया ते गौण छे अने ज्ञान ते मुख्य छे, एवो ए बेनो दिशीभेद कह्यो छे ॥ २४ ॥ ज्ञानिनां कर्मयोगेन चित्तशुद्धिमुपेयुषां ॥
निरवद्यप्रवृत्तीनां ज्ञानयोगौचिती ततः ॥ २५ ॥ अत एव हि सुश्रद्धाचरणस्पर्शनोत्तरम् ॥
दुःपालश्रमणाचारग्रहणं विहितं जिनैः ॥ २६ ॥ ___ अर्थः-कर्मयोगे करीने मनशुद्धि पामेला अने निर्दोष विहारी एहवा जे ज्ञानी तेने ज्ञानयोग मुख्यपणे सेववो उचित छे. एवो वीतरागनो मत छे. ॥ २५॥ ए माटे रुडी श्रद्धायें देशविरतिरूप चारित्रनो स्पर्श कीधा पछी दुःखे पाली शकिय एवा मुनिनो आचार जे सर्वविरतिपणुं छे ते लेवो एटले प्रभुयें पछी संयम लेवू कयु छे ॥ २६ ॥ एकोद्देशेन संवृत्तं कर्म यत्पौर्वभूमिकं ॥
दोषोच्छेदकरं तत्स्यादूज्ञानयोगप्रवृद्धये ॥ २७॥ अज्ञानिनां तु यत्कर्म न ततश्चित्तशोधनं ॥ योगादेरतथाभावान् म्लेच्छादिकृतकर्मवत् ॥२८॥
अर्थः-कोइएक देश आश्रीने पूर्वभूमि ते पूर्वभवरूप संवृत्तपणे उद्देशीने एटले देशथकी जे पहेलां वृत्त आदर्यो एहवी जे क्रिया ते पण दुःखने टालनारी छे. वली ज्ञानयोगनी वृद्धिकर्ता थाय छे ॥ २७ ॥ अने अज्ञानीनी जे क्रिया ते चित्तशुद्धि करवाने अर्थे नहीं थाय; केमके तेहने ज्ञानयोगनो अभाव छ, माटे म्लेच्छना करेला कार्य सरखी ते जाणवी ॥ २८ ॥ न च तत्कर्मयोगेऽपि फलं संकल्पवर्जनात् ॥
संन्यासो ब्रह्मबोधाद्वा सावद्यत्वात्स्वरूपतः ॥२९॥
