________________
॥१७॥
गुरुव्यथां ज्ञात्वा राजा वजाहत श्व, गतसर्वख इव स्वेदमेरो बभूव ॥ ३०॥ ततः, पक्वं कुष्मांझमानाय्याप्रविश्यांतः स्वयं गुरुः ॥ तत्र न्यवीविशल्खूतां ॥ तदैवाभूत्तदन्यथा ॥ ३०३ ॥ नत्पाव्यांधप्रधौ क्षिप्तं । कश्चिन्नोखंघते यथा ॥ एवं स्वस्थमभूत्सर्वं । राज्ञो जन्मोत्सवः पुनः ॥ ३०४ ॥ इति । इह यथैहिकसंकटेषु धर्मगोचरदेवबोध्यादिकृतसंकटेषु च साहाय्यकारित्वात्परमार्थहितोपदेशकत्वादकृत्रिमस्ने
हादिमत्त्वाच्च व्रातृसमाः श्रीहेमसूरयोऽभूवन् श्रीकुमारपालभूपालंप्रति, तथान्येऽपीति ___ञातृदृष्टांतनावना ॥ ३०५ ॥
ते वखते गुरुने व्यथा यती जाणीने राजा जाणे वज्रथी हणयो होय नहीं, तथा जाणे तेनुं सर्वस्व गयुं होय नहीं तेम पसीनावाळो थइ गयो ॥ ३० ॥ परी गुरुमहाराजे एक पाईं कोडं मगावीने तेनी ३ अंदर पोते दाखल थया, अने तेमां बुताने मुकी दीधी, तेज वखते गुरुमहाराज पण पीकारहित थया ॥३०॥ | पठी ते कोळु उपामीने अंधारा कुवामां नांख्यु, के जेने कोइ ओळगी शके नहीं; एवी रीते सघळु शांत ययु | तथा राजानो फरीने जन्मोत्सव थयो ॥ ३०४ ॥ इति ॥ अहीं जेम श्रीहेमचंद्राचार्य, देवबोधि आदिकोये करेला धर्म संबंधि पा लोकना संकटमा कुमारपाळ राजाने सहायकारी थया, तथा परमार्थ हितना उपदेश देवाथी | अने अपूर्व स्नह देखावाथी भ्रातृसमान थया, तेम वीजाओने पण जाणवा. एवी रीते जाइ संबंधि दृष्टांतनी नावना जाणवी ॥ ३०५ ॥ ....
... . ...
..
श्री उपदेशरत्नाकर
