________________
I
aat fasarप्रथमोपकारिणां पूज्यानां कथंचनाप्यहं नाऽनृणो जवामि, ततो राज्यमिदं गृहीत्वा मामनुगृहाणेति ॥ २४० ॥ ततः सूरिरुवाच, राजन्निःसंगानामस्माकं किं राज्येन, कृतज्ञत्वेन राजेंद्र । चेत् प्रत्युपचिकीर्षसि ॥ आत्मनीने तदा जैननिजं मनः ॥ २४९ ॥ ततो राजाद, नवदुक्तं करिष्येऽहं । सर्वमेव शनैः शनैः ॥ कामयेऽहं परं संगं । निधेरिव तव प्रनोः ॥ २४२ ॥ इत्यादि, ततः श्रीगुरुर्नृपस्य यथावसरं धर्मं दिशति, नृपश्च कदाचिद् गुरूपाश्रये ययाति, कदाचिदाकारयत्यास्थाने श्रीगुरुं ॥ २४३ ॥ अन्यदा श्रीकुमारनृपः सोमेश्वरयात्रायै चलन् श्रीगुरून् सदाकारयामास ॥ २४४ ॥
माटे निष्कारण प्रथम उपकारी एवा आाप साहेबनो हुं कोइ पण रीते अनृणी य शकुं तेम नथी, माटे वे तो राज्य तमो ग्रहण करीने मारापर अनुग्रह करो || २४० ।। त्यारे आचार्यजी महाराजे कछु के, दे राजन् ! निःसंग एवा अमोने राज्यनी शी जरुर बे ? वळी हे राजन ! जो तमो कृतज्ञपणाथी प्रत्युपकार करवाने इच्छता हो, तो तमारा आत्माने हितकारी एवा जैन धर्ममां तमारुं मन जोमो || २४१ ।। त्यारे राजाए कछु के, तमोए कहेलुं सघलुं हुं धीरे धीरे करीश, परंतु हुं निधाननी पेठे हे प्रभु! आपनो संग इच्छं बुं ॥ २४२ ॥ इत्यादि, त्यारबाद श्रीगुरुमहाराज योग्य अवसरे राजाने धर्मनो उपदेश करे बे, तथा राजा पण कोइ कोइ समये गुरुने उपाश्रये आवे छे तथा कोइक वखते गुरु महाराजने पण सजामां बोलावे छे ।। २४३ || एक वखते श्रीकुमारपाळ राजाए सोमनाथनी यात्रा माटे चालतां थकां श्रीगुरुमहाराजने साथ सीधा ॥
२४४ ॥
.......
श्री उपदेशरत्नाकर
