________________
८६
शीलोपदेशमाला.
“
पड्युं. एक दिवसे अनंग सिंह राजाए जोशीने पूब्धुं के, “ लक्ष्मीना सरखी या म्हारी पुत्री रत्नवतीनो वर कोण थशे ? " जोशीए कयुं के. युद्धने विषे जे पुरुष द्वारा हाथमांथी तरवार लेइ लेशे अने नंदीश्चरने विषे जेने माथे पुष्पवृष्टि यशे ते पवित्र बे बे पेक्ष जेना एवो पुरुष ल्हारी पुत्री नो वर थशे.” एवां ते जोशीनां वचन सांजली जेने पुत्रीना वरना ज्ञाननी प्राप्ति थइ बे एवा ते राजाए जोशी ने द्रव्य विगेरेथी संतोष पमाड्यो.
हवे या जरतत्रने विषे चक्रपुर नगरमां सुग्रीव नामनो राजा राज्य करतो हतो. तेने यशस्वती ने जद्रा नामनी बे स्त्रीयो हती. यशस्वतीने सुमित्र नामनो पुत्र थयो थाने जाने पद्म नामनो पुत्र थयो. मां यशस्वतीनो पुत्र सुमित्र गुणवान्, मोटो ने जैनधर्मने जाणनारो हतो ने जानो पुत्र पद्म श्रवला आचरण वालो, पापी, अने सर्पना सरखो क्रूर हतो. एक दिवसे जद्रा विचार करवा लागी के, " सुमित्र बतां म्हारा पुत्रने राज्य मलशे नहीं, माटे कांइ पण उपाय करवो जो इये." एवो विचार करीने क्रूर कर्मने करनारी ते जाये यशस्वतीना पुत्र सुमित्रने फेर दीधुं. सुमित्र मूर्खाची घणुं दुख पाम्यो ते वात सांजलीने व्याकुल थयेलो सुग्रीव राजा पण प्रधाननी साथे तुरत सुमित्र पासे व्यो ने घणा मंत्र तंत्र विगेरे उपायो करया, पण जेम डुर्जन माणसनी दुष्ट बुद्धि शांत थाय नहीं, तेम ज्यारे वीषनो वेग शांति न पाम्यो, या ते राजा सुमित्रने परलोकना मार्गने विषे जाथारूप धर्मकार्य करी तेना गुणाने वारंवार संजारीने रोवा लाग्यो. या वखते लोकोमां परस्पर वातो थवा लागी के, " क्रूर कर्म करनारी जद्राये सुमित्रने फेर श्राप्युं बे." जड़ा पोतानी श्रावी वात सांजली त्यांथी सर्पणीनी पेठे नासी गइ. ते वखते वैमानमां बेसीने कौतुक जोवा माटे पृथ्वीउपर फरतां फरतां चित्रगतिए त्यां श्रावी सुमित्रना शोकथी ग्लानी पामेलुं श्रने घणुंज दुःखीत एलुं ते नगर दीव्रं पढी सुमित्रने विषयी मूर्छा पामेलो जाणीने चित्रगति विमानमांथी देगे उतस्यो अने मंत्रथी पवित्र करेल पाणी बांटीने तेने सचेतन कस्यो. श्रहो ! मंत्रनुं म्होतुं वल होय ते. प १ माता पितानुं कुल.