________________
उ
शीलोपदेशमाला. माटे काल ( अवसर ) नी वाटजो. कारण के नोगावली कर्मनो क्षय थया पडी दीक्षा लेनारने अंतराय थतो नथी. अत्यारे दीक्षा ग्रहण करवाने मिथ्या उत्साह न कर. अने चारित्रने नंग करनारा जोगावली कर्मनो घरने विषे रहीने नाश कर.!” एवी रीते श्राकाशवाणीए ना कह्या बतां पण " साधुना मार्गमा रहेला मने जोगावली कर्म शुं करशे ? " एम कर्मनो अनादर करीने श्री वीरप्रन्नु पासे गयो. प्रजुए पण ना कही तो पण ते पोताना श्राग्रहथी निवृत्ति पाम्यो नहीं अने हर्षथी दीदा धारण करी. पठी महा पुःसह तपे करीने पोताना शरीरने शोषण करवा लाग्यो. जोगनी श्छा उत्पन्न थाय तो तेने बलात्कारे रोकीने प्रेतवनमां जश्ने आतापना करे; तथा विकाररूप अरण्यमां इंजियरूप चोरो जो अत्यंत पीडा करे तो ते सहन करी नंदिषेण श्रात्मघातथी मरवानो विचार करे अने शस्त्रथी शरीरनो नाश करवा मांडे ते वखते जोगावली कर्म शस्त्रने धारविनानुं करे. अग्निमां परतुं मुकवानुं करे त्यारे अग्मिने शीतल करी नाखे. पोताना शरीरने सर्प दंश कराववानुं करे त्यांरे सर्पने निर्विष करी नाखे. गले फांसो खावानुं धारे त्यारे दोरमां तूटी जाय. डेवट पर्वत उपर जडीने ऊंपापात करवा तैयार थएला ते नंदिषेणने काली लइ जोगावली देवीए कह्यु के, “ हे वछ ! तुं श्रात्मघातरूप निंदित कर्म न कर; कारण के जाग्यमां लखेबुं सारं अथवा नरसुं कर्म जिनेश्वरोने पण निश्चय लोगवतुं पडे .” पली कुंमिनपुर नगरमां बहना पारणाने दिवसे ते एकला नंदिषेणे वेश्याने घेर जश्ने धर्मलाज कह्यो, एटले ते वेश्या हास्यगर्जित वचन बोली के “ श्रमारे धर्मलाल जोतो नथी, पण अव्य लाल जोवे बे." ते वेश्यानां एवां वचन सांजली मुनिए जाण्यु के, “आ वेश्या गर्वना जारथी मने हसे डे." पली नंदिषेणे उंचे रहेला तृणने खेंच्यु एटले तेमांथी बार कोड सोनाम्होरनो ढगलो थयो. ते देखीने वेश्या मुनिने पगे पडी थने कहेवा लागी के, " हे नाथ ! आप अनाथ अने अनुरक्त थ रहेली मने बोडीने जशो नहीं, अहींज रहो.” एवां ते वेश्यानां वचन सांजली. श्राकाशवाणीना वचन संजारी अने पोतानुं गोगावली कर्म उदय था१ स्मशान.