________________
नूपुरपंडितानी कथा.
३५७ अने राजपुरुषोए तेना कंठमां पुष्पनी माला धारोपण करी. पली वांजिंत्रो वागते ते स्वजनोथी विंटलायेली पुर्गिला हर्ष पामेला देवदिन्न सहित पोताना घरे गइ. ज्यारथी पुर्गिलाए कांकर काढी लेवाथी पोताने लागेला कलंकने उताऱ्या त्यारथी लोको तेने " नूपुरपंडिता' कहेवा लाग्या. वधूना श्रावा चरित्रे करीने विस्मय पाम्युं मन जेनुं एवो देवदत्त सोनी तेज चिंताने लीधे योगिनी पेठे निखा रहित थर गयो. पड़ी श्रपूर्व कार्यों करवामां तत्पर अने निखारहित एवा ते देवदत्तने जाणीने राजाए तेने पोताना अंतःपुरनो रक्षक निम्यो. __ हवे हाथीना महावतनी साथे बुब्ध थयेली को एक राणी रात्रीने विषे वारंवार उठी जागता एवा ते सोनीने जोश पाली वली जती हती. पली चतुर एवो देवदत्त सोनी पण तेना चरित्रने जाणवाने माटे घुर घुर शब्द करतो तो कपट निसाथी सूतो एटले ते राणी चोरनी पेठे उगीने श्राम तेम चारे तरफ जोती उती हंमेश प्रमाणे एक उंचा गोख उपर चमी. त्यां नीचे बांधेला राजाना पट्ट हस्तिए तेने सूंढवडे उपाडीने नींचे नूमि उपर मूकी. पड़ी मोडी श्राववाथी क्रोध पामेला महावते हाथीने बांधवानी लोढानी सांकले करीने दासीनी पेठे तेने मारी तेथी राणीए कह्यु. “श्राजे अंतःपुरनुं रक्षण करवाने माटे राजाए को नवा माणसने मोकल्यो बे, ते जागतो होवाथी हुँ वेहेली श्रावी शकी नथी. हमणां ते पुरात्मा दणमात्र सूझ रह्यो , जेथी हुँ तुरत श्रावेली बुं, माटे हे स्वामिन् ! म्हारा उपर मिथ्या कोप न करो.” ए प्रकारे रा. णीए तेने समजाव्यो एटले कामातुर एवो ते महावत पोतानी स्त्रीनी पेठे राजानी राणीसाथे क्रीमा करवा लाग्यो. रात्री विती जवा श्रावी एटले पट्टहस्तिए फरीथी गोखमां मूकेली ते राणी तरत पोताने स्थानके गइ. ते जोश्ने निर्मल बुद्धिवालो देवदत्त सोनी विचार करवा लाग्यो के, "अहो ! मेघनी गर्जना सरखं स्त्रीउनु चरित्र कोण जाणी शके ? जो के अंतःपुरनी बहार नहिं जनारी एवी राजानी स्त्रीनु पण शीलवत जंग थाय ने तो पड़ी जे हमेशां पोताना घरकार्यमाटे मरजी प्रमाणे नगरमां फरती फरे ले तेवी सामान्य स्त्रीउनुं शीलवत जंग थाय तेमां तो शुं श्राश्चर्य ? अर्थात् कांश नहीं.” ए प्रकारे विचार करी तथा वहुना