________________
३५६
शीलोपदेशमाला.
र्वक कदेशे, एम विश्वास पमावा माटे बहु सोगन खावा लाग्यो. कयुं a - स्त्रीने स्वाधिन थपला पुरुषो शुं नयी करता ? पढी सवारे देवदिने क्रोध करीने पिताने कयुं. “अरे ! तमे वधू ( पुत्रनी बहु ना कांकर काढवा रूप निर्लज काम शुं कस्युं ? वृद्ध पिताए क. "डुःशील एवी वधू रात्री अशोकवनमां जारनी साथै सूती हती; तेनुं एंधाण राखवाने माटे में आ काम कस् बे . " पुत्रे कयुं. “एतो हुं सूतो हतो, बीजो कोइ नहोतो, तमने वुं योग्य काम करतां लाज श्रावी नहीं ? जो वृद्धपं श्रातुं नेतुं जालवी राखनुं होय तो म्हारा सूता बतामां काढी लीलुं कांऊर तेने पाहुं आपी द्यो, कारणके ते निश्चय सती बे. " पि. ताए कयुं, " ज्यारे हुं तेनुं कांकर लइने घरमां श्राव्यो त्यारे में तने घरमां सूतेलो दीगे हतो. " दुर्गिलाए कयुं हुं श्रा अयोग्य कलंकने सहन क रीश नहीं. दैवीक कर्मे करीने हुं म्हारा श्रात्माने पवित्र करीश. कार पके, जातिवंत रत्न उपर पकेला पाणीना टीपानी पेठे अल्प कलंक पण कुन माणसने दूषण माडे बे. अहिं शोजन नामनो यक्ष बे; तेनी जांघ बच्चे ने हुं नीकली जश्श. जे माणस अपवित्र होय बे ते तेनी जांघ बच्चे थर नीकलवाने समर्थ थतो नथी. संकल्प विकल्पमां बूमी रहेला ससरानी समक्ष छाने निःशंक एवा पतिनी समझ कुटिल एवी ते स्त्री ए ए प्रमाणे प्रतिज्ञा लीधी. पठी स्नान करी श्वेत वस्त्र परी अने हाथमां पुष्प धूप, दीप, बलिदान लइ सर्व लोकनी समक्ष दुर्गिला यनुं पूजन करवा गए. मार्गमां प्रथम संकेत करी शखेलो पेलो जार वांदरानी पेठे तेना कंठे वलगी पड्यो. “ अहो ! श्रतो गांडो बे. " एम कहीने लोके तेने काढी मूक्यो अने दुर्गिला पण फरीधी स्नान करी य
ने पूजीने याप्रमाणे कहेवा लागी. " हे यक्ष ! श्रहिं श्रावतां रस्तामां म्हारा कंठने विषे वलगी पडेलो था गांडो, के जेने सर्वे माणसो जाणे बेते तथा बीजो म्हारो पति ए वे शिवाय जो कोइ अन्य पुरुषे म्हारो स्पर्श न कस्यो होय तो दे दयानिधे ! मने महासतीने शुद्धि आपनारो था. " ए प्रकारनां वचन सांजलीने यक्ष "दवे शुं कर." एम विचार करे बे एवामां ते धूतारी तेनी जांघ वच्चेथी तुरत निकली गइ एटले तेज कणे सर्वे माणसोए "श्र शुद्ध बे ! श्र शुद्ध बे !!" एवो शब्द कस्यो