________________
३२०
शीलवतीनी कथा. नथी के, जे सगो श्रापणने जोश्ने बोलावे. कधु ले के-खाजाविक स्नेहनी गाढ प्रिय एवा एक श्रात्मा विना माणसोथी जरपूर एवं था जगत् अरण्य समान देखाय बे. " पठी शेठे " हे वत्से ! तें था सर्व साचु कडं; परंतु पाकेला मगना खेतरने खवाश् गयेयूँ शा माटे कद्यु हतुं ?" माखना सरखी मधुर वाणीवाली अने मुग्ध एवी शीलवतीए उत्तर प्राप्यो के, “ हे ससरा ! एनो गुढ अर्थ सांजलो. पाकेला मगना खेतरमा जे खेडुत आमतेम जमतो हतो, ते खेतरनी रक्षामां श्रादरवालो न बता पोतानी मेले मगनी शीगोने खातो हतो. ते खेडुते श्रा खेतरना मुख्य धणी पासेथी व्याजे धन ली, दशे अने तेना बदलामां खेतरनो धणी तेनी पासे पोताना खेतरनी रदा करावतो दशे, तेथी ते श्रादर विनानो पुरुष “प्रथम खाधुं ते पोतानु,' एम धारीने मगनी शीगोने खातो हतो.” श्रावां शीलवतीनां वचन सांजली तेनी खात्री करवामाटे शेठे खेतरमा फरता एवा ते पुरुषने बोलावीने पूरी जोयुं, तेथी ते पुरुषे कह्यु. “ में शेव पासेथी व्याजे धन ली, बे, तेना बदलामां डं था काम करूं बुं, माटे जे खाधुं ते पोता, कारणके, खेतरमा जे धान्य पाकशे ते सघलु शेठ लश् जशे अने म्हारी मेहेनतनुं फल हुं श्रा खाऊंडं तेज" एम कहीने ते पुरुष चाल्यो गयो. पडी रत्नाकर शेठे नदी जोश्ने फरी शीलवतीने पूब्युं. “ हे जिनदत्तपुत्री! पाणीमां चालता तें जोडा शा कारणथी न काढ्या ?" शीलवतीए उत्तर प्राप्यो के, “ तेमां रहेला कांटादिकनो जय नजरे देखी शकातो नथी. एवो कोण मूर्ख होय के जे थोडाने माटे पोताना श्रात्माने महाकष्टमां नाखे.” __ावी रीतनां पुत्रनी स्त्रीनां युक्तिवालां वचन सांजली हर्षित मनवालो रत्नाकर शेठ नगरना माणसो जोता बता अनुक्रमे पोताने घेर श्राव्यो. पठी शीलवतीए पोते माटेला सर्व बाजूषणो काढी ससराने देखाड्यां; तेथी प्रसन्न थयेला शेठे वहुनुं सर्व वृत्तांत पोतानी स्त्री ने पुत्रने कयु. पनी शेठे शीलवतीने घरनुं अधिपतिपणुं श्राप्यु श्रने तेना कार्यश्री निरंतर पोताना घरनेविषे नवी नवी संपत्ति प्राप्त थइ. अनुक्रमे
आयुष्यनुं चपलपणुं होवाथी रत्नाकर शेठ कालधर्म पास्यो भने वृदनी पाउल यानी पेठे तेनी पाउल तेनी स्त्री पण मृत्यु पामी. पड़ी कुटुंबनां