________________
शीलवतीनी कथा.
३१५ डाना आधारथी मध्य नदीमां जश्ने पाणीना पूरमां तणाता श्रावता मडदाने खेंचीने कांठे श्रावी. ते मडदानी केडे अमूख्य घरेणां श्रने सोना. म्होरो बांधी हती, ते लश्ने में मडई शीयाल बागल फेंकी दीधुं. ते घरेणां में तेमनां तेमज पृथ्वीमा डाटी राखेला बे. श्रा पुराचरणथी हुँ पतिनो वियोग पामीने थाटली नूमि श्रावी बु. वली अत्यारे श्रा कागडो करंबकने मागतो तो मने कहे जे के-श्रा केरडाना नोथानी नीचे दश लाख सोना म्होरो . आटलामाटेज हुँ कागडाने कडं बु के-“हे काग ! तुं श्रावं अपवित्र वचन वारंवार न बोल; कारण खारा खेतरमां धान्य वाववाथी शुं ?" __पनी संचमथी पोताना बन्ने कानने कंपावता एवा रत्नाकरशेठे पूब्यु के, “ हे वत्से ! तुं शुं आ साचुं कहे ?” शीलावतीए उत्तर श्राप्यो के, “एमां संशय शो ? " पठी पोते वृक्ष बता पण जुवान माणसनी पेठे केम बांधी, हाथमां कोदालो लश् अने खजननी पेठे कागमाने करंबक अपावी केरडानी नीचे खोदवा लाग्यो एटले जाणे शीलवतीना गुणो होय नहिं शुं ? एम लाख लाख सोनाम्होरथी जरेला दश घडा निकल्या. पनी रत्नाकरशेठ विचार करवा लाग्यो के, “अहो! था वहु म्हारा घरने विषे मूर्तिवंत लक्ष्मी पोतेज . थाज सुधी में काचनी ब्रांतिथी मरकतमणिनी अवगणना करी.” श्रावी रीते विचार करता एवा शेठे सोनाम्होरोना घडाने फट रथमां मूकी पोताना अपराधनी वहु पासे क्षमा मागी. वली वहुनां वखाण करतो एवो ते जेम को सुजट रणसंग्राममां विजय करी पाडो वले तेम पाडो घर तरफ वल्यो ते वखते शीलवतीए कह्यु. “ हे तात ! अहिंथी म्हारा पितानुं घर पासे डे, माटे तेमने मलवानो था योग्य अवसर जे." रत्नाकरशेठे कडं. “ हे वत्से ! तुं श्राग्रह न कर अने अमारा कुलने उज्वल कर. वली फट रथ उपर बेस अने अमारा मनोरथने पूर्ण कर." पड़ी शीलवती सासराना दाक्षिण्यपणाथी रथ उपर बेठी एटले हर्षित मनवाला शेठे रथने वेगथी घर तरफ चलाव्यो.
हवे रत्नाकर शेठ शीलवतीए कहेला सर्व वचनने कारण सहित मानतो बतो ज्यां शीलवतीनो मामो रहेतो हतो ते गामनी पासे श्रावीने
