________________
शीलोपदेशमाला श्राकाशथी पडी होय नहिं शुं ? एम निराधारपणे नगरनी ब्हार रही. ते नगरमां कतुपर्ण नामे राजा राज्य करतो हतो. तेने चंयशा नामे स्त्री हती के, जे दवदंतीने मासी थती हती. एक वखते चंयशानी दासी पाणी जरवा जती हती, तेणे दवदंतीने देखीने चं यशानी श्रागल वात कही; जेथी चंज्यशाए दवदंतीने पोतानी पासे बोलावी; परंतु "था पोतानी ब्हेननी पुत्री ” एम ते उलखी शकी नहीं. तेम दवदंतीए पण पोतानी मासीने उलखाण करावी नहीं; तोपण चं यशाए तेने पोतानी पुत्रीनी समान मानीने पोतानी पासे राखी.
पली दवदंतीए चंयशा (मासी)नी श्राझाथी दान देवा मांड्युं अने पोंगलक नामना एक चोरने फांशीनी शीदाथी बोडाव्यो एटले वसंत सार्थवाहनो सेवक ते पींगलक दवदंतीने उलखीने कदेवा लाग्यो के, "हे देवि ! तमे ज्यारे तापसपुरथी चाल्या गया, त्यारे वसंत सार्थवाह अन्नने त्यजी दर घणा खेदथी रुदन करवा लाग्यो. तेने यशोना सूरिए अने बीजा केटलाक जनोए प्रतिबोध करीने साते दिवसे पारणुं कराव्यु. पड़ी सुवर्ण अने रत्नोनी नेटुथी कूबर राजाने संतोष पमाडी वसंत सार्थवाह तापसपुरनो राजा थयो . हे मात ! तमारा प्रसादथीज कूबर राजाए वसंत सार्थवाहनुं वसंत शेखर नाम पाडी पोताना नगरथी तापसपुर प्रत्ये मोकल्यो बे." पींगलनां वचन सांजली दवदंतीए तेने कडं. "हे वत्स ! दीक्षा धारण कस्य.” पनी पांगलके लघु कर्मपणाथी दीक्षा लीधी.
हवे " नाश्नी साथे द्यूत रमवाथी राज्य विगेरे सर्व हारी जश्नल राजा दवदंती सहित वनमा गयो बे. त्यां ते दवदंतीने त्यजी दर पोते एकलो चाल्यो गयो जे." एवी वात नीमक राजाए सांजली; तेथी ते अने दवदंतीनी माता पुष्पदंता रुदन करवा लाग्या. पड़ी जीमक रा. जाए दवदंतीनी शोधने माटे हरि मित्र ब्राह्मणने मोकल्यो; तेथी ते ब्राह्मण गामे गाम, शहेरे शहेर थने वने वन जोतो जोतोश्रचरपुर नगरमां श्राव्यो, त्यां तेणे तुपर्ण राजानी पासे जश्ने दवदंतीनी खबर पूड़ी. हरिमित्रे सर्व वात कही ते उपरथी ऋतुपर्ण राजा श्रने चंयशा शोक करवा लाग्या. पड़ी जुख्यो थएलो ते ब्राह्मण दानशालामा गयो. त्यां ते दवदंतीने जोश्ने आश्चर्य पाम्यो.