________________
ऋषिदत्तानी कथा.
२६१
दवे कनकरथ राजा पितानी पेठे प्रजानुं रक्षण करतो तो रुषिदत्ता थकी सिंहरथ नामना पुत्रने पाम्यो. एक दिवसे कृषिदत्तासहित गोखमां बेठेलो ते राजा नाशवंत खजाववाला वादलांने जोइ वैराग्य पाम्यो; तेथी ते पोताना उद्यानमां समवसरेला नद्रयशा सूरिने सांजली तत्काल परिवारसहित तेमने वंदन करवा गयो. त्यां तेर्जए मोहने नाश करनारी मुनिनी धर्मदेशना सांगली. पढी रुषिदत्ताए हाथ जोडीने पूब्युं के " हे जगवन् ! में पूर्व जवने विषे एवं शुं दुष्ट कर्म हतुं के, मने था rani राक्षसीनो कलंक लाग्यो ? " ज्ञान दृष्टिवाला मुनिए गंजीर वाथी उत्तर प्राप्यो के, " हे जड़े ! श्र जरत क्षेत्रने विषे गंगापुर नामे नगर बे. त्यां गंगदत्त नामनो राजा राज्य करतो हतो. तेने गंगा ना - मनी स्त्री ने गंगासेना नामनी पुत्री ( के जे जवने विषे तुंज ) हती. एक वखते ते नगरमां चंद्रयशा नामना साध्वी श्राव्या, तेमनी पासेथी धर्म जाणीने तें खल माणसनी पेठे सर्व प्रकारना विषयोनो तिरस्कार कस्यो. ते वखते संगा नामनी कोइ एक साध्वी पुष्कर तप करती हती; तेथी सर्वे माणसो तेना वखाण करता हता; परंतु मत्सरने लीधे तुं ते वखाने सहन करी शकी नहीं, तेथी तें ते साध्वीने माथे एवं कलंक चडाव्यं के, "श्री साध्वी दिवसे निःसंग थइने तप करेने अने रात्रीए स्मशानमांजर मूवेला माणसनु मांस खाय बे. " शमतारुप अमृत पूर्ण हृदयवाली ते महासतीए हारा था कलंकने सहन करयुं; तेथी दे वत्से ! तने या कर्मबंध थयो. पढी आलोचना न लेवाथी ते कर्मना फलरूप अनेक जवोमां जटकती एवी तुं श्रा गंगापुरमां राजपुत्री य हती. ते जवमां दीक्षा धारण करी कपटथी तप करती एवी तुं इशानेंउनी स्त्रीपणाने पामी छाने त्यांथी चवीने हरिषेण राजाने घरे पुत्री पणे उत्पन्न इ ढुं. हे राजसुता ! था जवमां तने पूर्वना कर्मनुं कलंक प्राप्त थयुं बे; कारण के केवल वचन मात्रे उपार्जन करेलुं कर्म सेंकडो नवे करीने पण जोगव्या विना बुटतुं नथी. "
एव ते वैराग्यरूप कल्पवृक्षने नंदनवननी भूमी सरखी मुनिनी देशना तथा पोताना पूर्वजवनी कथा सांजली थयुं वे जातिस्मरण ज्ञान जेने एवी ते ऋषिदत्ता पोताना पूर्वजवोनी सर्व वात जाणी अने क