________________
शीलोपदेशमाला सघलां कार्य मूकी दश् श्राश्चर्यथी प्रफुद्धित नेत्रवालो थश्जोर रह्यो हतो; एटलामा झषिदत्ता मुनिनो वेश उतारी, कानमा राखेली औषधी काढी नाखी अने पोतानां वस्त्रोधारण करीअनिमांथी निकलेली सुवर्णनी शलीनी पेठे शोजती बती तत्काल त्यां श्रावीने उनी रही एटले देवताए “हे पतिव्रता! तुं जयवंती था !! जयवंती था!!” एम शब्द करी पुष्पोनो वरसाद वरसाव्यो. पोताना रुपे करीने रुक्मिणीने दासी सरखी बनावती झषिदत्ताने तथा तेने विषे राजकुमारना आग्रहने जो सर्वे मनुष्यो तेउनां वखाण करवा लाग्या. सुंदरपाणी राजा पण पोताना जमाश्ना जीवितने औषधरूप कृषिदत्ताने जोश समुष जेम चंज्योत्स्नाने जोर श्रानंद पामे तेम श्रानंद पामी ते बन्ने जणाने हस्ति उपर बेसारी महोत्सवपूर्वक पोताना नगरमां तेडी गयो अने सुलसा योगिनीने नाक कान कापी देश बहार काढी मूकी. वली पुत्रीना गाढ स्नेहने लीधे कनकरथ कुमारने तथा ऋषिदत्ताने केटलोक वखत पोताना नगरमा राख्यां. - एक दिवस कनकरथ कुमारे शोकधी झषिदत्ताने कडं के, "हे प्रिये! में हारी शोधने माटे मोकलेला म्हारा प्रिय मित्र मुनि हजु पागा श्राव्या नहीं.” कुमारनां वचन सांजली ऋषिदत्ताए हसिने उत्तर श्राप्यो के, "हे दयानिधे ! खेद न पामो. ए सर्व में औषधीना प्रयोगथीज कमु हतुं, माटे हवे तमे ते वखते श्रापेलो वरदान श्रत्यारे श्रापो अने ते एज के " तमे म्हारे विषे जेटलो स्नेह राखो लो तेटलो रुक्मिणीने विषे राखो.” कुमारे कयु. “अहो ! पोताने माथे पाटर्बु श्राटदुं कस्या उतां पण जोयो तेनो विवेक! जा एम था.” एम कहीने तेने मधुर वाणीश्री संतोष पमाडी एटले ऋषिदत्ताए कनकरथनी आझाथी रुक्मिणीने पो. तानी पासे बोलावी. केटलेक दहाडे सासु ससरानी आज्ञा लश प्रीति अने रतियुक्त कामदेवनी पेठे बन्ने स्त्री सहित कनकरथ कुमार पोताना नगर प्रत्ये श्राव्यो. पिताए महोत्सवपूर्वक तेने नगरमा प्रवेश कराव्यो. पली शषिदत्तानी सर्व वात सांजली लजावंत थएलो हेमरथ राजा पोताना अपराधनी दमा मागी तेने सती स्त्रीउमां चूडामणी समान मानवा लाग्यो. वली कनकरथने राज्यासन उपर बेसारी जीतेंजिय एवा पोते जनाचार्यनी पासे दीक्षा धारण करी अंते मोद पाम्यो.