________________
२३७
शीलोपदेशमाला. धारण करनारी साध्वीउना समूहथी विंटलाएली ते महासती नर्मदासुंदरी पोतानी सासु ऋषिदत्ताए करावेला उपाश्रयमां घणा दिवस रही. त्यां ते हमेशां कर्मना मर्मने प्रगट करनारी धर्मदेशना देती हती के जेने झषिदत्तासहित महेश्वरदत्त सांजलवा आवतो हतो..
एक दिवसे नर्मदासुंदरीए वैराप्य उत्पन्न करवामां औषधरूप सर्व स्वरलक्षण महेश्वरदत्तने कडं. ते उपरथी पस्तावो करता एवा तेणे जाएयु के, "निश्चय श्राज म्हारी प्रिया हती. अरे ! अविवेकथी कलंकीत थएला अधर्मी अने अधम एवा मने धिक्कार ने के, जे में सती एवी प्रियाने वनमा एकली मूकी हती. अरे ! शीलवती एवी प्रियाने खूषण पमाडवाश्रीज हुँ निर्जागी बन्यो . अरे! था लोकमां म्हारा सरखो बीजो कोश पापी माणस हशे नहीं.” थावी रीते पस्तावो करता एवा ते महेश्वरदत्तने प्रवर्तिनी एवी नर्मदासुंदरीए कृपाथी कां, “ हे ! तेज हुँ नमैदासुंदरी बु; माटे तुं शोक करीश नहीं, कारण के सर्वे प्राणि पोतपोताना कमें करीनेज सुख कुःख जोगवे , तेमां को कोश्नो दोष नथी.” पड़ी स्फुरीत एवा वैराग्ये करीने प्रकाशित भएला महेश्वरदत्ते तेनी पासे दमा मागी अने आर्यसुदस्ति आचार्य पासे जश्ने दीदा सीधी. कृषिदत्ताए पण संसारथी वैराग्य पामीने चारित्र ग्रहण क. बन्ने जणा तपश्चर्या करीने स्वर्गसंपत्तिने पाम्यां. नर्मदासुंदरीए पण श्रवधिज्ञानथी आयुष्य पूर्ण थयुं जाणी अनशन व्रत अंगीकार करीने समाधिए मृत्यु पामीने ते देवलोकमां गश्. त्यांथी महा विदेह देत्रमा च्यवी, राज्यलक्ष्मीने नोगवी, दीक्षा धारण करी थने आठ कर्मनो क्षय करी निर्मल एवा शीलवतना योगथी अंते मोद पामशे.
॥ नर्मदासुंदरीनी कथा समाप्ता ॥
श्रथ रतिसुंदरीनी कथा ॥ श्रा जरतदेत्रने विषे जाणे लक्ष्मीनुं संकेतस्थान होय नहिं शृं? एवं साकेतपुर नामे नगर जे. जे नगरना वहेपारीनी स्त्रीउना मुख चंथी पण अधिक कांतिवाला शोजता हता. ते नगरमां शत्रुरूप हाथीने नाश करवामां केशरीसिंहना सरखो महा पराक्रमी श्रने जेना खड्गथी मरा