________________
शीलोपदेशमाला. मारवानीपेठे पथ्थराठ मारीने दूर काढ्या. पड़ी पथ्थर फेंकवाथी लोकोए दूर त्यजी दीधेली ते महासती पांदडांथी विटलायला वंटोलीयानी पेठे बालकोथी विंटलायली बती नगरने विषे जमवा लागी. __ हवे एकदिवस जिनेश्वरना रासने गाती, बालकोना समूहथी विंटलाएली अने फाटेला वस्त्रना ककडाने धारण करती ते महासतीने पेला जिनदासे दीठी एटले दयायुक्त थर गयुं के हृदय जेनुं एवा तेणे थागल जश्ने नर्मदासुंदरीने पूज्यु. “हे जडे! तुं कोण बुं ? व्यंतरोनी देवी ने ? अथवा जिनेश्वर नक्त ने ते मने कहे. ? नर्मदासुंदरीए उत्तर श्राप्यो के, जोतुं जैन होय तो मने एकांतमां बजे; पण श्रत्यारे था थएवा रंगना जंगरूप वैर करीश नहीं" पडी बीजे दिवसे वायु जेम पांदडाने विखेरी नाखे तेम बालकोने पथ्थर विगेरेथी मारीने दूर काढी मूकी पोते नर्मदासुंदरी को एक वनना एकांत प्रदेशमां जिनेश्वरनी स्तुति करवा लागी. एवामां तेना पाडल पाडल जिनदासे थावीने हाथ जोडीने पूब्यु के, “ हे जसे! धर्मने विषे एक मनवाली तुं कोण बु?" नर्मदासुंदरीए तेने श्रावक जाणीने पोतानी सर्व वात कही, तेथी हर्ष पामीने तेणे कयु. “बहु सारं थयुं के जे में तने बाजे दीठी; कारण के हे वंत्से! म्हारा मित्र वीरदासे मने जरूचथी अहिं हारी शोधने माटेज मोकलेलो ने तो हवे खेद पामीश नहीं सर्व सारं यशे, कारण समयने अनुसारी बुद्धिने शुं असाध्य होय जे ? हे जजे ! हवे श्राजे पण त्हारे राजमार्गमां हाथणीनी पेठे फरतां फरतां वेहेपारीउनावासण विगेरेने फोडवां." श्रा प्रकारे संकेत करीने जिनदास नगरमां श्राव्यो भने नर्मदासुंदरी पण गांडी थश्ने संकेतप्रमाणे सर्व वेहेपारीउना वासण विगेरेने फो. डवा लागी. एवामां राजसनामांगयेला जिनदासने राजाए कृपाथी कह्यु के,“अरे! नूतनीपेठे गांडी यएली श्रा स्त्रीए वांदरी जेम बगीचाने उपव करे तेम सर्व नगरने विषे उपव कस्यो बे; माटे उपजवथी अनर्थने करनारी तेने चित्रणीनी पेठे समुज्ने सामे तीर लश् जाऊ.” राजानी श्रावी यासाथी जिनदास नर्मदासुंदरीने सांकलवडे बांधीने वैद्य जेम दिव्य औषधीने लश् जाय तेम लश्ने चाल्यो. पड़ी तेणे कादवमांथीजडेला चिंतामणि रत्नना सरखी पुःप्राप्य एवी नर्मदासुंदरीने समुजनां