________________
श्श्
शीलोपदेशमाला.
उत्तम गुणोए करीने पारधी जेम मनोहर गायनथी मृगने संतोष पमाडे तेम ते सर्वे स्वजनोने संतोष पमाड्या. एकदा पोताना खोलामां बेठेला महेश्वरदत्तने मातामहे कयुं. " हे वत्स ! जेम सर्प जांगुली औषधी नो त्याग करे तेम तें मारा जैनधर्मनो त्याग कस्यो बे; माटे हवे अमे तने शुं पीने सुख पामीए ? मातामहनां यावां वचन सांजली महेश्वरदत्ते नर्मदासुंदरीनुं मायुं कर्तुं एटले रुषजदत्ते कयुं. " तें योग्य कयुं बे; परंतु हारुं कुल मिथ्यादृष्टि होवाथी श्रमारुं मन शंका पामे बे. " महेश्वरदत्ते कयुं. " कुल गमे तेवुं हो, तेनाथी शुं ? कारण कमलने धारण करनारा पुरुषो शुं कमलना उत्पत्ति स्थानने जुए खरा ? तमारे मने सर्व परीक्षाथी जैनधर्मि जाणवो.” या प्रमाणे तेणे अनेक सोगन खाइने पोते जैनधर्म एवो ते सर्वेने विश्वास कराव्यो.
पढी शषनसेने गौरवपणाथी पोताना पुत्र सहदेवने आज्ञा करी; तेथी तेथे पोतानी पुत्री नर्मदासुंदरी ने महेश्वरदत्तनी साथै परणावी. महेश्वरदत्ते पण चित्र वेलना सरखा अंगवाली ते कन्यानो स्वीकार करी पोतानो मनोरथ पूर्ण कस्यो. नर्मदासुंदरीए पण मदोन्मत्त हाथीनी पेठे तेने धमोपदेशनां वाक्योथी सन्मार्गमां चालनारो अर्थात जैनधर्मि कस्यो. के -
लोक काल वित्या पी सासु ससरानी श्राज्ञा लई महेश्वरदत्त पोतानी प्रियासहित हाथी जेम विंध्याचल प्रत्ये जाय तेम पोताना घरप्रत्ये गयो.
त्यां पोताना पगमां नमी रहेली नर्मदासुंदरीने खोलामां बेसारी सासु रुषिदत्ता वर्षातुमां वननी लतानी पेठे अत्यंत श्रानंद पामी पढी नमदासुंदरीए स्वर्गगंगानी पेठे पोताना सुकृतरूप जले करीने सासराना घरमा रहेला मिथ्यात्वरूप कादवने धोइ नांख्यो. पतिने हास्योत्सवमां कल्लोला सरखी अने सर्व स्वजनोने मान्य एवी नर्मदासुंदरीए ए प्रकारे केटलोक काल सुखे निर्गमन कस्यो.
एक दिवस गोखमां बेठेली, दर्पणमां मुख जोती अने तांबुल ज ण करती एवी ते नर्मदासुंदरी विलास करती बेठी हती. ते वखते गोखनी नींचेना राजमार्गमां थइने विहार करता एवा कोई एक साधुना मस्तक उपर ते जाणथी तांबुलनो रस नाख्यो. ते जोइने ज्ञानवंत साye क्रोधी कह्युं के, “ जेणे या प्रकारे अमारी श्राशातना करी दशे