________________
शीलोपदेशमाला. प्रकारे शोक करती हती, एवामां सूर्यकेतु विद्याधर तत्काल वैमानमांथी नींचे उतरीने जे ठेकाणे बालक पड्यो हतो, त्यां आव्यो अने तेणे जोडे तो वज्रना सरखा शरीरवाला कुमारना पमवाथी चूर्ण थर गयेली शिलानी रेतीमां ते बालकने रमतो दीठो. पड़ी तेणे बालकने मस्तकमां सुंघी स्नेहथी शरीरे हाथ फेरवी जेम कादवमांथी मणि लश् ले तेम तेने ल लीधो. पडी हाथरूप कमलमां राजहंसनी पेठे लाड लडावता एवा ते विद्याधरे पोतानी नाणेजने जाणे बालकनी नेट आपतो होय नहीं शुं ? एम ते पुत्र अर्पण कस्यो एटले सती अंजनासुंदरी अखंडित अंगवाला पुत्रने जोश्ने अत्यंत आनंद पामती ती प्राप्त थएला अव्यना जंडारनी पेठे तेनो वारंवार स्पर्श करवा लागी. सूर्यकेतु विद्याधरे पण " आ बालके शिलाने चूर्ण करी नाखी बे." एवं धारीने तेनु"शिलाचूर" एवं नाम पाड्यु. पनी ते उत्सवसहित पोतानी नाणेजने पोताने घरे तेडी गयो, कारण के बहुकाले खजननो मेलाप थवाथी कुटुंबी घj करीने हर्षवंत थाय जे. पली ज्यां त्यां दीन श्रने श्रनाथने दान श्रापवामां तत्पर एवी तेअंजनासुंदरी उत्तम धर्मकार्यश्री दिवसोने निर्गमन करवा लागी. सुकोमल अंगवालो कुमार शिलाचूर पण मामाने घेरे वसतो तो ताराउने विषे चंजमानी पेठे एक बीजाना हाथप्रत्ये फरवा लाग्यो. पड़ी तेउनी वात देशोदेश अने गामोगाम कस्तुरीना गंधनी पेठे चारे तरफ फेला ग. __ हवे अहिं पवनंजयकुमार वरुणने जीती विजयनां वाजिंत्रोने वगडावतो बतो पोताना नगरप्रत्ये श्राव्यो. त्यां तेणे पिताना चरणमां नमस्कार करी, मातानी श्राशीष लर, बीजी सुवासिनी स्त्रीउनी पण आशीष धारण करी सर्व जनोनो वाणीथी सत्कार कस्यो. पनी उत्सवने विषे पण उत्सव सरखा स्त्रीना मुखकमलने जोवानी श्याथी हाथी जेम पोताना निवासस्थानमां श्रावे तेम ते पवनंजयकुमार पण पोताना निवासगृहप्रत्ये श्राव्यो. त्यां देवरहित देवालयना सरखा प्रिया विनाना घरने जो विरहथी व्याकुल बनेलो ते चित्रशालाने ज्वालासमान, मंदिरने जंबाडीथासमान, राज्यने जोथा समान अने पोताना प्राणने तृणसमान मानतो बतो विलाप करवा लाग्यो. " हा कांते ! तुं क्यां ग डे ? हे शांते ! जे