________________
२९४
शीलोपदेशमाला. णोए करीने प्रसन्न थएला जिनदास शेठे जेम गुरु शिष्यने शास्त्र श्रापे तेम पोतानी पुत्री साधर्मिक एवा ते बुझदासने आपी. जेम रोहिणी अने चंनो योग थाय तेम शुजमुहूर्तने विषे मनुष्योने प्रशंसा करवा योग्य एवो तेऊनो मंगलीक विवाह थयो. पडी त्यांज रदेलाने परस्पर गाढ प्रीतिवाला बनेला ते स्त्री पुरुषने सुख जोगवता केटलोक काल गयो.
एक दिवस वेहेपारथी घणुं प्रव्य मेलवनारा अने पोताना घरप्रत्ये जवाने उत्साहवंत थएला बुझ्दासे विनयपणाथी जिनदासनी रजा मागी एटले तत्त्वने जाणनारा जिनदासे मधुर वचनथी कडं. "हे वत्स! तमे बहु सारं कडं; कारण माता पितानी सेवा करनारा पुत्रो प्रशंसा करवालायक थाय बे; परंतु तमारा मातापिता मिथ्यादृष्टी जे अने म्हारी पुत्री सुजना जैनधर्मवाली बे, तो तेउनो नेगो निर्वाह केम थशे ?" बुद्धदासे कडं. “तेने जूदा घरमा राखीश, तो पढ़ी जातिवंत सुवर्णने दोष श्रापवा कोण समर्थ थशे ?” पडी बुद्धदास पोताना सासरा जिनदासनी रजा ल सुजना सहित पोताने देश जवा निकल्यो अने अनुक्रमे पुरीसमान पोतानी चंपापुरीप्रत्ये श्रावी पहोच्यो. त्यां ते सुनसाने जूदा स्थानमा राखी पोते घेर गयो. __ पनी सासु श्रने नणंद सुनसाना बिज खोलवा लागी; परंतु सती सुनना तो निष्कपटपणे अरिहंत प्रजुनो धर्म पालती हती. वली तेना घरनेविषे साधु जक्त पान वहोरवा पण श्रावता हता. ते उपरथी सुजजानी सासु अने नणंद बुद्धदासने हमेशा कहेती के, “हे वत्स ! पोता. नी मरजीप्रमाणे चालनारी श्रा त्हारी स्त्री साधुऊनी साथे क्रीडा करे ." बुद्धदास पण कदेतो के “ए शीलवती बे, माटे तमारे एम कहेवू योग्य नथी." कह्यु के- सुवर्ण बहुकाले पण मलीन थतुं नथी. बुद्ध दासनां आवां वचन उपरथी तो ते बन्ने पुष्टाउँ सुनसाना बिन खोलवाने माटे वधारे ने वधारे तत्पर थ.
एकदिवस कोशएक साधु सुनसाना घरे वहोरवा माटे श्राव्या हता; त्यां तेमना नेत्रमा पवनथी उडेलु तृण पड्युं; परंतु शरीरने विषे निस्पृह एवा तेमणे ते कढाव्यु नहीं. एवामां निदा वहोरावती एवी ते सतीए साधुनां नेत्रमा पीमा जोश्ने पोतानी जीजवती ते तृण काढी नांख्युं, परंतु पो.