________________
वज्रस्वामीनी कथा.
१६३
वासी जनोना चित्त दोन पामवाना जयथी पोतानुं स्वरूप गोपवी ने बेा हता, तेथी सर्व माणसो एम कड़ेवा लाग्या के, " अहो ! सर्व प्रकारनी कलाने सेवन करनारा अने विश्वना गुरु एवा श्र श्री वज्रस्वामीने दुष्ट ब्रह्माए तेमना गुणने योग्य एवी रूपलक्ष्मी आपी नहीं.” या प्रकारना जक्तोना चित्तने ज्ञानचक्षुधी जाणीने श्री वज्रस्वामीए जगत्ने श्राश्वर्य उत्पन्न करनारूं पोतानुं स्वाभाविक रूप प्रगट क. ते उपरथी सर्वे माणसो फरीथी कड़ेवा लाग्या के, " या एमनुं स्वाजाविक स्वरूप बे के जेने एमणे गोपवी राख्युं हतुं; ते हवणां आपणा उपर कृपा करीने प्रगट क बे. " यावी रीतना महिमाना ऐश्वर्यने जोश्ने संघ आनंद पावा लाग्यो. कयुं बे के मेघना शब्दथी मोरो शुं नथी नृत्य करता ? अर्थात् करेबे.
पढी धनशेठ पोते धन्य मानतो बतो मनमां विचार करवा लाग्यो , " म्हारी पुत्रीने धन्य बे के, जेणे पोताना चित्तरूप सुवर्णने विषे वज्रमणिरूप वज्रस्वामीने धारण करी राख्या बे." कन्यानां दान अने वरना ध्यानमां चोटी गयुं बे चित्त जेनुं एवा ते धनशेठे, जेम कामी माणस शीलनी कथा सांजले नहीं तेम श्राचार्यनी धर्मदेशना सांजली नहीं. देशनाने ते तेथे उठीने विनंती करी के, " हे प्रजो ! जेम माधवी लता चैत्रमासने विषे आसक्त होय बे तेम श्र म्हारी पुत्री श्र पने अनुरक्त थली बे; तेथी आपनो अने एनो योग्य संबंध था. कारण ते करवाथी ब्रह्माने थलो श्रम सफल थशे. वली हे दयानिधि ! ते म्हारी पुत्रीए एवी प्रतिज्ञा करी बे के "म्हारो पति वज्रस्वामीथार्ज, अन्यथा म्हारे नि एज शरण बे. " कल्पवृने विषे श्रसक्त थरहेली मरीनी पेठे एणे वरवा श्रावेला अनेक पुरुषोनो तिरस्कार क यो बे. माटे हे स्वामिन्! सुवर्णमां रत्ननी पेठे सर्वातिशय रूपवाला तर तिथी पण अधिक रूपवाली या म्हारी पुत्रीने ग्रहण करीने म्हारामनने श्रानंद माडो. हुं आपने पाणीग्रहणने विषे असंख्य द्रव्य
पीश. " वज्रस्वामीए कयुं. " कयो पुरुष व्रतरूप साम्राज्य पद त्याग करीने संसार धन थवानी इछा करे ? जोग सर्पना देह सरखा ने संसारिक सुख विष समान बे. लक्ष्मी तथा स्त्री ए बन्ने संसारना