________________
वज्रस्वामीनी कथा.
१५७
माता गौरवपणामां पिताथी वधारे बे. " एम जाणतो बतो पण वकुमार ते वखते विचार करवा लाग्यो के, “ जो हुं मातानुं वचन - गीकार करीश तो संघनी आज्ञानुं उल्लंघन थशे के जेथी संसाररूप स. मुद्रनुं उलंघन करवुं दुर्घट यइ पडशे. वली जो हुं त्यां ( संघपासे ) नहीं जाउं तो तेथी संघ ने माता बन्ने समानपणुं पामशे तेमज म्हारा वियोगी अल्प कर्मवाली माता पण व्रत अंगीकार करशे. " आवी रीते विचार करता एवा दीर्घद्रष्टि वाला वज्रकुमारे पोताने बोलावती एवी माता सामी द्रष्टि पण करी नहीं.
66
पछी राजानी श्रज्ञाथी प्रफुल्लित मनवाला धन गिरिए पोताना हस्तने विषे तत्वना सरखा रजोहरणने धारण करीने वज्रकुमार प्रत्ये कयुं. " हे वत्स ! जो हारुं मन दीक्षा धारण करवामां दृढ होय तो मोद लक्ष्मीना दूतना सरखा श्रा रजोहरणरूप धर्मध्वजनुं सेवन कर. " श्रावां मुनिनां वचनने सांजलीने जेम डाह्यो माणस चिंतामणि रत्नने ग्रहण करे ने हस्ति कमलने ग्रहण करे तेम वज्रकुमारे तत्काल मुनि पासे जश्ने आदरथी रजोहरण धारण कस्यो. ते वखते रजोहरण जाणे नाल सहित कमलने जीतीने नींचा मुखवालुं बनावेलु होय नहि शुं ? एम वज्रकुमारना हस्त कमलने विषे शोजवा लाग्युं पढी विकल थर गयुं वे मन जेनुं एवी सुनंदा कपाले हाथ दइने तथा क्षणमात्र मनमां धीरज राखीने विचार करवा लागी. “ अहो ! प्रथम जाइए संयम - गीकार करो. पी पतिए पण चारित्र लीधुं छाने हवे श्रा पुत्र पण दीक्षा लेशे. तो पढी हुं एकली घरने विषे रहिने शुं करीश ? ” आवो विचार करी सुनंदा त्यांथी उठीने घेर गइ अने साधु पण वज्रकुमारने लइने पोताने उपाश्रये श्राव्या.
"
पढी संयमने विषे वे मति जेनी एवा वज्रकुमारे स्तनपान त्याग कयुं, एकं श्राश्चर्यकारी नहोतुं; कारण ते फक्त अवस्थाची न्हानो हतो, परंतु बुद्धिथी तेम नहोतो. गुरुए व्रतने इछता एवा कुमारने द्रव्यथी दीक्षा आपीने फरीथी साध्वीउने सोप्यो. सुनंदाए पण हर्षथी तेमनी पासे दीक्षा लीधी. पढी बुद्धिवंत एवा वज्रकुमारे समुद्र जेम नदीउने ग्रहण करे तेम साध्वी ज॑नां मुखधी सांजलेली एकादशांगीने धारण