________________
२५६
शीलोपदेशमाला. धनगिरिने जाणीने पुत्रनी श्वावाली सुनंदाए तेमनी पासे पोतानो पुत्र माग्यो, ते वखते धनगिरिए कडं. “ हे मुग्धे ! मिथ्या न बोल्य, शुं ते वखते तें विचार कस्यो नहोतो ? सादि राखीने श्रापेला पुत्रने मागतां तने लाज नथी श्रावती ? ” सुनंदाए कडं “ में म्हारा कुटुं. बीउनी साथे विचार कस्यो नहोतो, तो हवे तेमनी रजा सिवाय म्हारा बालकने लेइ जवा कोण समर्थ डे ?" या प्रकारे ते बन्ने जणा अने ते बन्नेनी पदनां माणसो वाद करता करतां राजानी सनामां गया. राजानी डाबी बाजुए पोताना परिवार सहित सुनंदा बेठी अने जमणी बाजुए धनगिरि श्राचार्यसहित श्री संघ बेगे. पली नोज राजाए बन्ने प. कनी वात सांजलीने न्याय कयो के, “ मध्यनागमां उन्नेला था बालकने बोलावतां ते जेनी तरफ जशे तेनो कदेवाशे.” राजाना था न्यायने बन्ने पदवालाउँए प्रमाण कस्यो. पनी सुनंदानी पदवालाउँए राजाने कडं के, “ हे देव ! आ बालक हमेशां साध्वी पासे रहे , माटे तेमना परिचयवालो . तो तेने हवणां प्रथम माता सुनंदा बोलाववा योग्य जे. राजाए ते वातनी हा कही ते उपरथी पुलकितअंगवाली सुनंदा पोतानी पागल अनेक जातिना रमकडां श्रने खावाना पदार्थो मूकीने गाय जेम वाबरडाने बोलावे तेम मधुर वाणीथी पुत्रने बोलाववा लागी. ." हे वत्स ! अहिं श्राव्य, मने हर्ष श्राप्य अने म्हारा खोलाने सुशोजित कर. श्रा लाडवो, जाख, खांड अने साकर , तेने तुं ले. वली था घोडो, हाथी, दडो, कमल श्रने गाडी विगेरे लावी बुं, ते तुं ग्रहण करीने मने हर्ष श्राप्य. हे तात ! हुं त्हारा नेत्रनां उवारणां खेती बती बलीरूप था बुं. हे वत्स ! श्राव्य ! अहिं श्राव्य !! हुं त्हारा मुख उपरथी मरी जालं . हे वज्र ! तुं दीन एवी मने बोडी दश्श नहीं. में त्हारु गर्नने विषे पोषण कलुं ; माटे तुं म्हारी पासे श्रावीने रुणरहित था. हे वत्स ! हुं जाणुंडे के तुं विरक्त डे; परंतु एक वखत श्रावीने त्हारी माताने बेटी जा." था प्रकारे सुनंदाए मनोहर वचनथी तथा रमकडांथी घणो ललचाव्यो, परंतु जेम वायुथी मेरुपर्वत चला. समान थाथ नहीं; तेम मातानी वचनथी वज्रकुमार जरा पण चलायमान थयो नहीं.