________________
१३०
शीलोपदेशमाला.
72
पतो. एक दिवसे ते चितारे गोखमां उजेली मल्लिकुमारीना पगनो - गुठो दीठो; ते उपरथी तेथे मल्लिकुमारीनुं सर्व अंग एक तकतामां चितरीने उनुं कर हतुं. एवामां मलकुमार चित्रशालामां श्राव्यो, तो तेथे तकतामां चितरेली मल्लिकुमारीनी मूर्ति जोइने चांतिथी "ए मल्लिकुमारी पोतेज उनी बे." एम जाणीने शरमथी पाठो बढ्यो, एटले मल्लिकुमारीनी दासीएक के, " हे राजकुमार ! तमे जांति पाम्या बो; कारण के ते मल्लिकुमारी पोते नथी; पण तेनी चितरेली मूर्ति बे. एवां दासीनां वचन सांजलीने क्रोध करीने तेथे चित्रकारनो हाथ कापी नाख्यो अने पोताना देशमांथी काढी मूक्यो: तेथी ते बीचारो चित्रकार फरतो फरतो हस्तिनापुरमा गयो अने त्यां तेणे छादीनशत्रु राजा श्रगल मलिकुमारीना रूपनी बात कही; एटले ते राजाए पण पूर्वजवना स्नेहथी मल्लिकुमारीनुं शल्यनी पेठे ध्यान करता पोते मल्लिकुमारीने परएवा माटे पोताना दूतने कुंजराजा पासे मागुं करवा मोकल्यो.
,
हवे श्रमिचंद्रनो जीव वैजवंत देवलोक थकी चवीने कांपिल्य नगरीमां जितशत्रु राजा थयो. कोइ वखते कुंजराजाना अंतःपुरमा एक पाखंडी स्त्री धर्मनो उपदेश देती हती, तेने मल्लिकुमारीए धर्मना वादविवादमां जीतीने पोताना राज्यमांधी काढी मूकी. तेथी ते स्त्रीए कांपिल्य नगरमां श्रवीने जितशत्रु राजानी पासे मल्लिकुमारीना रूपनी बात कही; तेथे तेथे पण पूर्वजवना स्नेहथी मल्लिकुमारीने पोते परणवामाटे दूतने कुंजराजा पासे मागुं करवा मोकल्यो.
हवे मल्लिकुमारी पण पूर्वजवना स्नेहथी प्रार्थना करनारा ते राजाउने अवधिज्ञानथी पोताना पूर्वजवना मित्रो जाणी तेमने बोध करवा माटे पोताना घरना अशोकवनमां मध्यजागे सुशोजित घरमां एक रत्नजडीत्र सोनानुं सिंहासन कराव्युं ने तेनी पासे रत्नजडीत्र सोनानि पोतानी पोली मूर्ति करावी, के जेने माथे बीडने सोनाना कमलश्री ढाकेलुं इतुं. तेनी फरतुं जुदा जुदा बारणावालुं श्रने जुदा जुदा खंडवालुं जालीनुं घर कराव्युं, के जेमां उनेला माणसो एकबीजाने जोइ शके नहीं. पी ते पुतलीने वस्त्र घरेणां वगेरे पढ़ेरावी अने तेना पोला जागमां एक घणी दुर्गंधवाली नली पुतलीनी जोडनी जींतमांथी मूकावी. दवे जेजे