________________
१२६
शीलोपदेशमाला. खमांथी शुं नहीं मूकावो? अने पुत्र तो मातपिताने फुःखरूप समुषथकी उझार करवाने माटेज डे; तो तमे तेमनो मनोरथ पूर्ण करो." एम कृष्णे, मातपिताए अने जाए घणुं समजाव्या; पण ते सर्वने रोता मूकीने नेमिनाथ घेर श्राव्या. पनी लोकांतिक देवताए आवीने नेमिनाथने कह्यु के, "हे खामिन् ! दीदा धारण करवानो समय थयो." एवां देवतानां वचन सांजलीने नेमिनाथे संवत्सरी दान देवा मांड्यु. ए वात ज्यारे राजीमतीए सांजली, त्यारे ते कंठमांथी तुटेली मोतीनी मालानी पेठे मूळ पामीने पृथ्वी उपर पडी. तेने सखीयोए टाढा पाणी वि. गेरेना उपचारोथी सचेत करी एटले ते राजीमती विलाप करती करती कदेवा लागी के, "हे धात! ते मने शा कारण माटे सरजी? गर्नमां केम मारी नाखी नहीं ? हुँ यौवन शाकारण माटे पामी ? बाल अवस्थामां केम मरी गई नहीं ? म्हारे माटे श्रा नेमिनाथने सरज्या नहोता तो तेनुं दर्शन मने शा कारण माटे कराव्यु ? कारण अव्यनो नंडार थापीने बेश लेवो ए करतां न देखाडवो ए वधारे सारं जे.” ए प्रकारे आत्माने निंदती, प्रेमथी प्रजुने वारंवार संजारती अने मूळ पामीने पृथ्वी उपर
आलोटती ते राजीमतीने जोर घणा पुःखवाली थयेली सखीयो ए कह्यु के," हे सखि! हवे ते नेमिनाथने विषे त्हारो खोटो श्राग्रह बे; कारण के विरस थयेला तेणे निष्कपटपणाथी तने निश्चय त्याग करी बे; माटे तुं बीजा रूप अने पराक्रमवाला हजारो राजाउमाथी यो. ग्य रूपवाला राजा साथे विवाह करीने जन्मने सफल कर." सखीउनां एवां वचन सांजलीने जयंकर व्रकुटी चडावीने राजीमतीए कह्यु के,“अरे पापिणी! म्हाराथी दूर जाऊ. श्रा तमारा वचनने धिक्कार .में मनथीज वहाला नेमिनाथने स्वामी करेला , तो गजराज सरखा ते स्वामीने बोडीने गधेडा सरखा बीजा राजाने केम वरं ? जो तेमणे म्हारो पाणीग्रहण करीने श्रादर नथी कस्यो, तोपण तेज म्हारा धर्माचार्य थशे.” एम कहीने अने बीजावर साथे विवाह करवानी श्छा करनारा सर्व खजनोने रोकीने ते पतिव्रता राजीमती नेमिनाथना दीदाकालनी वाटजोवा लागी. हवे नेमिनाथ संवत्सरी दान आपी रह्या एटले अंतरजावने जाण१ गुरु.