________________
(૧૦૦) દાન સંબંધી વિચાર जे अदाणं पसंसंति, वहमिच्छंति पाणिणं । जइणि( तं )पडिसेयंति, वित्तिच्छेयं करंति ते ॥ १६४ ॥
અર્થ : જેઓ અસંયતિના દાનની પ્રશંસા કરે છે, તેઓ પ્રાણીના વધને ઇચ્છે છે અને જેઓ અનુકંપાદાનનો નિષેધ કરે છે, તેઓ અન્યની વૃત્તિનો છેદ કરે છે. એટલે તેઓ અંતરાય કર્મ બાંધે છે. (૧૬૪) (આ ગાથાનું ત્રીજું પદ અશુદ્ધ જણાય છે.)
(૧૦૮) સજ્જનોએ કેવું બોલવું? संतेहिं असंतेहिं, परस्स किं जंपिएहिं दोसेहिं । अत्थो जत्थ न लब्भइ, सो अमित्तो कओ होइ ॥ १६५ ॥
અર્થ : છતા અથવા અછતા બીજાના દોષ બોલવાથી શું ફળ છે ? કાંઇજ ફળ નથી. કેમકે તેમાં કાંઈ પણ અર્થ-ધનાદિક મળતું નથી, અર્થ સરતો નથી અને ઉલટો તેને શત્રુ કરાય છે - તે શત્રુ થાય છે. (૧૫)
मा होइ सुअग्गाही, मा जंपह जं न दिलु पच्चक्खं । पच्चक्खे वि अ दिठे, जुत्ताजुत्तं वियारेड् ॥ १६६ ॥
અર્થ : શ્રતગ્રાહી ન થવું. એટલે કે કોઇની પાસેથી કાંઈ વાત સાંભળી કે તરત જ તેને વગર વિચારે સત્ય માની લેવી નહીં. વળી જે પ્રત્યક્ષ જોયું ન હોય તે પણ બીજાની પાસે ન કહેવું તથા પ્રત્યક્ષ જોયા છતાં પણ યોગ્ય અને અયોગ્યનો વિચાર કરવો. અર્થાત્ યોગ્ય = કહેવા યોગ્ય-સંભવિત હોય તો જ કહેવું, અયોગ્ય-અસંભવિત હોય તો તે કહેવું નહીં. (૧૬)
(૧૦૯) રોષ વખતે કાર્ય ન કરવું पढमं चिय रोसभरे, जा बुद्धी होइ सा न कायव्वा । अह कीड ता नूणं, न सुंदरो होइ परिणामो ॥ १६७ ॥
રત્નસંચય - ૯૭.
