________________
કહી રહ્યા પછી પોતે પાછો વિસ્તારથી કહે ૨૯, ગુરુના સંથારાને પગ વડે સંઘટ્ટ-સ્પર્શ કરે ૩૦, ગુરુના આસન પર બેસે ૩૧, ગુરથી ઉંચે આસને બેસે ૩૨, ગુરુની સરખા આસને બેસે ૩૩ – આ પ્રમાણે ગુરુની તેત્રીશ આશાતના તજવા યોગ્ય છે. (૨૨૮-૨૨૯-૨૩૦)
(૧૪૮) ગુરૂવંદનાનું ફળ तित्थयरत्तं सम्मत्तं, खाइयं सत्तमीय तइयाए । आऊ वंदणएणं, बद्धं च दसारसीहेणं ॥ २३१ ॥
અર્થ : દશાર કુળમાં સિંહ સમાન એવા કૃષ્ણ વાસુદેવે ગુરૂવંદન કરવાથી તીર્થંકર નામકર્મ બાંધ્યું, ક્ષાયિક સમકિત ઉપાર્જન કર્યું અને સાતમી નરકે જવાનું હતું તેને બદલે ત્રીજી નરકનું આયુષ્ય બાંધ્યું. (૨૩૧) (અહીં આયુષ્ય બાંધ્યું ન સમજવું. ગતિમાં ભેદ કરી સાતમીની ત્રીજી કરી એમ સમજવું. કેમ કે આયુ બાંધ્યા પછી ફરતું નથી.)
गुरुवंदणेण जीवो, तमपडलं फड्डइ नीयगुत्तं च । अप्पडिहयसोहग्गं, पावइ सिरिवासुदेवु व्व ॥ २३२ ॥
અર્થ ગુરુવંદન વડે જીવ શ્રી વાસુદેવની જેમ અજ્ઞાનરૂપી અંધકારના સમૂહનો નાશ કરે છે, નીચ ગોત્રનો નાશ કરે છે અને અપ્રતિહત સૌભાગ્ય પામે છે. (૨૩૨) (અહીં પણ વાસુદેવ તે કૃષ્ણ જ સમજવા.)
(૧૪૯) પ્રત્યાખાનના આગારો दो चेव नमुक्कारि, आगारा छच्च हुँति पोरिसिए । पंचेव अब्भत्तठे, एगासणंमि अळूव ॥ २३३ ॥
અર્થઃ નવકારશીના પચ્ચખ્ખાણમાં બે જ આગાર, પોરસીના પચ્ચખાણમાં છ આગાર, ઉપવાસના પચ્ચખાણમાં પાંચ અને એકાશનના પચ્ચખાણમાં આઠ આગાર કહેલા છે. (૨૩૩)
सव्वागारे वुच्छं, आगार सत्त हुंति पुरिमड्ढे । छच्चेव य उदगम्मि, एगठ्ठाणम्मि सत्तेव ॥ २३४ ॥
રત્નસંચય - ૧૦૧
