________________
जोइन्दु-परमात्मप्रकाश ॥ हेमचंद्र-सि. हे. ॥ संता विसय जु परिहरह | संता भोग जु परिहरह बलि किज्जलं हउं तासु।। तसु कन्तहो बलि कीम् ।.. सो दइवेण जि मुंडियउ तसु दइवेण वि मुण्डियउं सीसु स्वडिल्लउ जासु ॥ २७०॥ जसु खल्लिहडउं सीसु ॥४॥३८९। पंचहं णायकु वसि करहु जिभिन्दिउ नायगु वसि करहु जेण होति वसि अण्ण । जसु अधिन्नई अन्नई। मूल विणट्टइं तरुवरहं
मूलि विणदुइ तुंबिणिहे भवसई सुक्कहि पण्ण ॥२७१॥ | अवस सुकरं पण्णई ॥४॥४२७।
उपरनां कारणोथी जोइन्दुने हेमचन्द्रनी पूर्वे मूकी शकाय; परन्तु विक्र. मना दशमा भगीमारमा शतकनी पूर्व तेने लई जवो बरोबर नथो.
जोइन्दुना परमात्मप्रकाश पर एक संस्कृत टीका छे. टीकाकारतुं नाम ब्रह्मदेव छ भने वि. सं. सोळमा सकाना मध्य भागमा ते थई गयो (जुओ, प्रस्तावना-परमात्मप्रकाश)
१. उद्धरणवस्तुः
भापणे जोयु के मा प्रन्यनो मूळ कर्ता योगीन्द्रदेव छे. ा अन्य एने भट्टप्रभाकर नामे श्रोताने उद्देशीने कह्यो होय एवी रीते रच्यो . ( जुओ सदर उद्धरण दोहा. ४. ) जैनोना अनेकांतवाद करता, उपदेश परमात्मवाद के परब्रह्मवाद-जे उपनिषदोमा उपदेशायलो छे तेना तरफ वळे छे. केटली कवार तो उपनिषदना मन्त्री भने भगवद्गीताना श्लोकना अपभ्रंश भाषातर जेवा केटलाक दुहाओ छे. परमात्मप्रकाशना ७५ दुहामांथी १४ दुहाओ सदर उद्धरणमा लीधा छे. उपनिषद्ना परब्रह्मवादने जैन तत्त्वज्ञाननी परिभापामां घटावया पण भत्रे यत्न करवामां माग्यो छे. ३. छंदोरचनाः
भाखा य उदरणमा दोहा-छन्द छे; प्रा पिं. पान १३८ पर नीचे प्रमाणे दोहानी व्याख्या भापे छ:-तेरह मत्ता पढम पअ पुणु एआरह देह । पुणु तेरह पारहिं दोहा लक्षण पह ॥ एटले १३+191३+9॥ एम दोहानी मात्राओ