________________
हती. (१२) आ तरवार जेवी अंगारक उपर वसुदेवे सेंची के तरत ज वसुदेवने अंगारके छोड़ दीधो. आमरीए पोताना पतिने नीचे पडतो देख्यो के तरतज पर्णमधुक विद्याथी बसुदेवनी त. प्रतीक्षा करो. बीजी बाजुए सामरीए वैरी अंगारक उपर हलो को. वैरी नाची गयो. मदनसमान वसुदेव चंपा पुरनगरनी बहार पडयो. वसुदेवे नगरजनने नगरनुं नाम पूछयु. लोको आ प्रसिद्ध नगरना नामना सेना महानने माटे एने मुग्ध कही इसवा काग्या. तेमणे तेने कहा "वासुपूज्य जिनन, जन्मर्थः समृद्ध एवी आ चम्पापुरी छे." आ सांभळी वसु. देव नगर जोयु अने नगरनो विद्वज्जनोथी शोमतो सभामंडप पण जोयो. त्या चारुदत्त नामे एक वणिक्पुत्र रहेतो हतो. तेने गंधर्वदत्ता नामे एक पुत्री इती. ए कन्याए विद्याधर तेमज मानवने वीणावादनमा जत्या हता. (१३) वसुदेवकुमार त्यो गयो. कन्या एने जोतांवेंत मन्मथबाणथी विद्ध थई. वसुदेव हस्यो भने कयुं, जो के मारो हाथ स्वरस्थान पर सारी रीते चाली शकशें नहि छतां य घोणा हुँ वगाडीश, " पछीथी पांच दश वीण रजु करवामां आवी. वसुदेवे बधी य वीणामां खोड बताववा मांडी. उत्तम वीणा क्या छे ते संबंधी तेणे आख्यान कहेवा मांडयुः
"हस्तिनापुरमा एक राजा हतो. तेने पद्मावती नामे राणी इती. वेने विष्णु नामे ज्येष्ठ पुत्र हतो, (१४) अने पद्मरय नामे नानो पुत्र इतो. भांतिने नमी राजा तेना मोटा दीकरा साथे ऋषि बवा माटे वनमा गयो. पद्मए राज्य करवा लाग्यो. तेने बलि नामे निपुण मंत्री हतो. एक दिवस राजाए तुष्ट थई तेने वर मागका का. बलिए कयु, “ कोइ दिवस हुँ कांह मागु तो तमे ते आपजो.' थोडोक समय गयो. एटलामां अकंपन नामे मुनिवर स्या आल्या. पहेला बलिने आ मुनिए वादविवादथी हराव्यो हतो, एटळे तेणे वेर लेवानी निश्चय को, (१५) बलिए पोताने राजाए आपेलो वर सम्भारी राजा पासे तेणे सात दिवसतुं राज्य माग्यु. राजाए ते आप्यु. वैदिक कर्मकांड बलिए चलाब्यो. मांसमदिरा पीवावा लाग्यां. साधुसंघ ते पापिष्ठ बलिए पीडवा मांडयो. (१६) श्रुतिवचनोथी श्रवण पूरावा लण्या. धूमाडाथी धूळ वधवा लागी. दररोज भीषण दुःखोथी धीर जनो पीडाता हता, छतां तेओ पिशुन जन पर रोष करता नहि; आ बाजुए, पेला पिता भने तेनो पुत्र विष्णु तप करता हता. तेमणे श्रवणनक्षत्र कंपतुं जोयु. विष्णुए पोताना पिता धनरथऋषिने भान कारण पूछयु. ऋषिए जणाव्यु के, “ गजपुरमा बलि मुनिओने दुःख दे छे. सज्जनोनी पीडा बघायने भारे लागे छे; तेथी ज नक्षत्र थरथरे छे. " विष्णुए पूछयं " आनो कोई उपाय ?" बापे क्यु, “गजपुर जा, अने तारा चम