________________
ભા વા થ
અ થ વા મ ને દશા
બહિરાત્મ ભાવને ત્યાગ કરું છું.
તેનું (બહિરાત્માનું-શરીરનું ) ગમે તે થાય–તે કુવામાં પડે, તેમાં શૂળ ભેંકાય, તેના પર આગ ભભુકતી હોય, તે સિંહના મહોંમાં જઈ પડે, કે તે સેવકથી સેવાતું હોય, તો પણ તેની પરવા કરીશ નહીં, પણ કેવળ મારા સાધ્યને જ વળગી રહીશ.
ભૂખ પણ ઈરાદાપૂર્વક જ સહન કરીશ. તરસ પણ ઈરાદાપૂર્વક જ સહન કરીશ. અરે! કઈ પણ ક્રિયા-જેવી કે-જાગરણ, ભ્રમણ, મૌન, ધ્યાન, ઉભા રહેવું, ચાલવું, બેસવું વિગેરે વિગેરે તથા શરીરની અનિવાર્ય જરૂરીયાતના રોકાણ કે પ્રવૃત્તિ: એ સર્વ વિચારપૂર્વક જ-સહેતુક જ કરીશ.
એટલું જ નહીં પણ, તેઓને મારી સાધ્ય સિદ્ધિના અંગભૂત બનાવી દઈશ–તેઓની પ્રવૃત્તિને પ્રવાહ પણ સામાયિક તરફ જ વાળી દઈશ. દાખલા તરીકે–
જ્યાં સુધી મારા સાધ્યની સિદ્ધિમાં ખલના થતી માલુમ નહીં પડે, ત્યાં સુધી કોઈ એક સ્થાને ધ્યાનમાં ( સામાયિકમાં ) લીન થઈને બેઠેલા કે ઉભો રહેલે હું ભૂખ, તરસ કે નિદ્રાની બિલકુલ પરવા જ નહીં કરું. .
અને જે ક્ષણે મને એમ જણાશે કે હવે આ ભૂખ, તરસ, નિદ્રા, આ સ્થાન કે બીજા કોઈ પણ સંજોગે મને કંઈક ખલના કરે છે, સાધ્ય સિદ્ધિમાં કંઈક આડે આવે
