________________
કરેમિ ભંતે !-સૂત્ર
ભળી અમારા મુખ નિર્વાફ થઈ ગયાં છે, પરંતુ માનસિક રણરણા હજારે પોકારી ઉઠાવી રહ્યો છે !
આપના ઉદ્ધારક ચરણાને વળગી પડીએ? કે એ ચરણેમાં બાળકની માફક આળોટી પડીએ? કે આપના મુખચંદ્રની
સ્નાનું ચકોરની માફક સામે બેસીને પાનજ કર્યા કરીએ? શું કરીએ ? કશું સુજતું નથી. આટલી હદ સુધી અમૃત પીસી હવે એકાએક— ”
કલહંસક ! ખેદ પામવાની કશી જરૂર નથી. જગતમાં સંગ–વિયોગ અનિવાર્ય છે. આવા પ્રસંગમાં મનવૃત્તિનું સમતોલપણું જ ફાયદાકારક છે. તેથી તેને જ આશ્રય લેવાની મારી સલાહ છે અને સર્વ પરિજન વર્ગને છેવટે એટલું જ કહેવાનું છે કે– | ગમે તેવા ઉલટસુલટ જીવનના પ્રસંગોમાં મને વૃત્તિનું સમતોલપણું ન તજવું. અમે પણ કદી કોઇના પ્રત્યે સ્વમિત્વના અભિમાનથી, પ્રમાદથી કે બીજા કોઈ પણ કારણથી મનનું સમતલપણું ખોઈ બેઠા હોઈએ; અને કદી કોઈના મન રૂપી સ્વચ્છ આકાશમાં કલુષતાની કાળી વાદળી છાઈ હોય, તેને વરસાવી વિખેરી નાંખશે.”
અહો ! સ્વામિન ! સુર્યમાંથી અંધકારને વરસાદ કે? ચંદ્રમાંથી અંગારાની ઉત્પત્તિ કેમ થાય ? ”
