________________
ક૨ મિ. ભ તે !-સ્ ત્ર
“ બંધુ ! ક્ષણ લાખેણી જાય છે, ”
ર
નહીં, નહીં. અમારી દશાના વિચાર– ’ “ તે શી રીતે? હવે કઇ વિલંબ થાય ? ’
,
“ કુમારશ્રી! મને વચ્ચે ખેલવાના લેશમાત્ર અધિકાર હાય તેમ હું માનતા નથી, છતાં દાક્ષિણ્યશીળ સામ્યાકૃતિ કુમારશ્રીને આટલી વિજ્ઞપ્તિ કરવી ઉચિત ધારૂં છું; કે—— કુમારશ્રીના કલ્યાણુશાળી આ મનારથ સર્વથા લાધ્ય છે, પરંતુ તેને માટે હજી ઉચિતાવસર હું નથી ધારતા, પરંતુ કંઇક વિલંબ સહવા વધારે ઉચિત ધારૂં છું; અને તેમાં સબળ કારણ તે એજ છે કે—વડિલાથી વિરહિત કુટુંબીજનાની દશા તાજુએ ! શું તે અનાથ, છલિત, વિહ્વળ, ગભરાયેલ અને લુંટાયેલ જેવા તમને નથી જણાતા અને આપનું નિર્ગમન તેને કેટલું અસહ્ય થાય ? તેની આપ કુમારશ્રીજ કલ્પના કરશેા. માટે ‘હાલ આ વિચારને મુલ્તવી રાખશેા' એવી મારી નમ્ર વિન ંતિ સાંભળીને શું કરવું તે વિષે તા આપ પાતેજ પ્રમાણભૂત છે. ”
મન્ત્રીશ્વરજી ! વિલંબ તા અસહ્ય છે, તેાપણુ માન્ય ગુરુજનના અનુરોધથી જે ક બ્ય થઇ પડે છે, તે યથાશક્તિ અજાવીશ. ”
'
“ જય ! જય ! ભદ્રે ! ચિરનંદ ! ચિરન ! ” શ્રી નદીવ નદેવે હર્ષાવેશમાં ગર્જના કરી, અને સર્વ સભા
૨૪
