________________
તે યા ની
“જી! આપની આજ્ઞા પ્રમાણેજ-” કહી, ચાર-છ ડગલાં પાછે પગે ચાલી, પ્રણામ કરી, કલહંસક પવન વેગે ઓરડા બહાર જઈ રાજમહેલના બીજા ભાગ તરફ ચાલ્યા ગયે.
વળી શાંતિ પથરાઈ રહી, સા પ્રસંગની ગંભીરતા કળી ગયા હતા. માત્ર અનિમેષનયને શ્રીવર્ધમાનકુમારનું વ્યક્તિત્વ નિહાળી રહી, હવે “ શું થાય છે ? ” તેની આતુરનયને રાહ જોતા હતા. સૈની નજર ખુદ વર્ધમાનકુમાર પરજ હતી. તે વખતે વર્ધમાનકુમાર કંઈક બેલતા હતા કે કેવળ વિચાર કરતા હતા ? તે કંઈ કહી શકાતું નથી, પરંતુ દરેકને નીચે પ્રમાણે ભાસ થયે
હજુ, માતા-પિતાના સ્વર્ગગમનને બહુ દિવસો વિત્યા નથી. એટલે વડિલ બંધુનો શોક હજુ જોઈએ તે શમ્યો ન ગણાય. તોપણ જેઉ છું–શું થાય છે ? ”
અહા ! માતા-પિતાનું સ્વર્ગગમન !!! શું એઓનું વાત્સલ્ય ! પણ તે દિવસે તે વહી ગયા ! ! એ હાલી માતા ! તમારા સ્નેહપાશેજ મને જકડ્યો હતો. કેવો સ્નેહ ! જાણે, અમૃતના સહસ્ત્રસમુદ્રનું મંથન કરીને, તેમાંથી ઉતારી કાઢેલ માખણથી વિલેપન કરેલે હાથે અંગે અડતું હતું, ત્યારે મારા જેવાનું વજ સાર હદય પણ ક્ષણવાર આંચકો ખાઈ જતું હતું. માતુશ્રી ! માતુશ્રી ! મને યાદ છે–એ જ કરસ્પની રામબાણ અસરથી જ આપ મને
છે
