________________
(૧૦૧) ચવી દીન પણું મૂરખ વિપણથી ઉછીને ખેળ આણી, તે કનક પીઠરી માંહી ઘાલી રાધે મૂરખ પ્રાણી મૂળિકાકેરા ખંડ કાપી ક્ષણ ક્ષણ અગ્નિમાં ધરે, તેહ તણે પરિમળ અતિ નિર્ગળ સબળ સઘળે વિસ્તરે. ૩ એહવે એકરે, ધનદ ધણી અવતારી, વડવખતેરે, પંથે વહે વ્યવહારી; જાતાં થકારે, ગંધ ઘણે તસ આવીયે, મન ભીતરરે, વિસ્મય ભારે પાવીયે, પાવીય વિસ્મય ગંધ ક્યાંથી લાવનાચંદન તણે, એહ કવણુ ઉદાર ભેગી દ્રવ્ય એમ કેહને ઘણે ગંધને અનુસારે આ ગેહ કઠીયારા તણે, અતિ અસમંજસ નીહાળી શેઠ શિખામણ ભણે. રે રે મૂરખરે, મમ કર એહ અકાજ રે, કાંઈ બારે, બાવનાચંદન: આજરે, તુજ આપું રે, તોળી કનક બરોબરે, સુખ ભગવરે, ભામિની સુંદર મંદિરે મંદિર સુંદર જેમ પુરંદર કરે વિનોદ વિલાસએ, એ ચણ રૂડે કાંઈ જાણે પૂરવું તુજ આશાએ મૂરખ સમજે નહી અકિંચન રયણ વિણસાડે જડે, મન ખેદ ધરતે ઘેર સધાવે શેઠ. એહ ઉપનય વડો. ૫ ભવ પટ્ટણ, વિસ્તર ભૂમિ વખાણુએ, મતિ જાડીરે, જીવ કબાડી જાણીએ; રૂડી કાયારે, કનક તણું એ છમકલી, પાંચ ઇન્દ્રિયરે, તિ રત્ન ઉપર વળી. ઉપર વળી રૂચિ રત્ન કેરી વિષય ખેળ અસરરે, તેહ તણે કાજે આયુ ચંદન દહે મૂઢ ગમારએ;
