________________
(૧૩૮) તે યુગબાહ પાંચમા દેવલેકમાં જઈ શક્ત ખરા? હે આત્મા! તું વિચાર કર આજકાલની સ્ત્રીઓ તથા કુટુંબીકે મરનારની સમિપે આર્તધ્યાન રૈદ્રધ્યાનનાં કારણે ઉપસ્થિત કરે છે. આગળ પાછલના કાર્યો યાદ કરાવે છે. પિતાના સ્વાર્થની ખાતર રૂદન કરી મરનારને અંતસમય બગાડે છે અને મરનારની લેશ્યા તે વખતે બગડવાથી તેને માઠી ગતિમાં જવું પડે છે, માટે તેમ નહી કરતાં સંબંધી અગર કુટુંબીજનેએ મરનારને ભવ સુધારવા માટે હિંમત ધરીને નિઝામણા કરાવવી. પ્રથમ વ્રત લીધાં હોય તે યાદ કરાવી લાગેલા દેશોની નિંદા કરાવી આત્માને શુદ્ધ કરાવે.
તેન લીધાં હોય તે તે વખતે ગુરૂમહારાજને બેલાવીને તેમની પાસે અગર ગુવાદિકનો ગન હોય તે આત્મસાક્ષીથી પણ અમુક અમુક વ્રત ઉશ્ચરાવવા અને નિઝામણું કરાવવી. શુદ્ધ ભાવનાથી કરાવેલી તે વખતની આરાધના જીવને બહુ હિતકારી થઈ પડે છે. પ્રથમ કરેલા પાપના પુંજ ઘણા ખરા વીખરાઈ જાય છે. આયુ આવતા ભવનું ન બાંધ્યું હોય તો શુભ ગતિનું બંધાય છે, માટે છેલ્લી વખતે એ જરૂર સમજીને આરાધના કરવી, જેથી વ્રતધારીને અગર કદાચ વ્રતે ન લઈ શકયા હોય તેવા જીવને પણ આ અંતસમયની આરાધના ઘણું જ ફાયદાકારક થાય છે.
અંત સમયની આરાધના.
રાગ–(ભેખ રે ઉતારે રાજા ભરથરી.) ભાવના ભાવે એણપરે, મૃત્યુ આવ્યે નજીક, હું રે અનાદિ અભેદી છું, શી છે મહારે એ બીક....ભાવના ધામ ધરા ધન આ બધું, મેલી જાવું જરૂરજી; મહાકું તેમાં કોઈ નથી, શીદને રહું મગરૂરજી. ભાવના
