________________
સજ્જ થઈને તેઓ મહંતના ચરણે આળોટી પડ્યા. એમના અંતરનો એકતારો જાણે એવું તાન છેડી રહ્યો હતો કે, અજબ-ગજબના સ્થળપળ ચમત્કાર સર્જક બનીને કેવું દિલ-પરિવર્તન કરાવી જવા સમર્થ નીવડતા હોય છે, એની પ્રતીતિ મને આપના પ્રભાવે આજે જ થવા પામી. નહિ તો ઉડતા પક્ષી અને દોડતા પશુઓને અચૂક મોતભેગા કરતો અઠંગ શિકારી એવો હું અહિંસાનો પૂજારી ક્યાંથી બની શકું? આપ હવે એવી દુઆ વરસાવો કે, જે હાથ હથિયાર બનીને આજ સુધી લોહી વહેવડાવતા રહ્યા, એ હાથમાંથી હવે સૌની ઉપર વહાલની વર્ષા વહાવતો જ રહું !
હિંસાના કટ્ટર હિમાયતી શિકારીનો આ રીતે અહિંસાના આશક પૂજારી તરીકે થઈ જવા પામેલ પુણ્યપલટો નિહાળીને મહંત ઓળઘોળ બની ગયા. થોડા સમય પૂર્વે જ જેમણે પુણ્યપ્રકોપ ઠાલવ્યો હતો, એ જ મહંતની ઘૂંટીમાંથી એવા આશીર્વાદની અમૃતવર્ષા થવા પામી કે, અહિંસામાતાની દુઆના પ્રભાવે તમે જ જૂનાગઢની ગાદી શોભાવનારા બનશો !
રસૂલખાનજીને તો આ આશીર્વાદ સફળ થાય, એવી આશા જ ન હતી. કારણ કે જૂનાગઢની ગાદીના અઘોષિત અધિકારી તરીકે તો એદલખાનજીની જ શક્યતા હતી. આમ છતાં મહંતજીના આશીર્વાદથી રસુલખાનજીના અંતરના એક ખૂણે આશાનું આછું-આછું એકાદ કિરણ તો જરૂર પેટાઈ જવા પામ્યું. પરંતુ શિકારના શોખને જેઓ આ રીતે કાચી પળમાં જ દેશવટો દઈ શક્યા, એમના માટે રાજગાદીની આશાની સૃષ્ટિ ગલગલિયા પેદા કરાવે, એ શક્ય જ નહોતું. એથી શિકારના શોખની જેમ જૂનાગઢ-રાજ્યની લોભ-લાલચને દેશવટો આપીને તેઓ જમાલવાડી તરીકે ઓળખાતા એક સ્થાનમાં ફકીરના વેશે પ્રવેશી ગયા. આ સ્થાનમાં સાંઈ ફકીરોનો જ વસવાટ હતો.
રસૂલખાનજીની આ હૈયાપલટ દિવસો સુધી જૂનાગઢ રાજ્ય ઉપરાંત સંસ્કૃતિની રસધાર ભાગ-૩ –
– ૬૫
