________________
૨૩૭.
વિશિષ્ટ રીતે પરિચય કરાવ્યો છે. કાવ્યમાં પરોક્ષ કથનની શૈલી તેની અભિનવતા ને આકર્ષણનું કેન્દ્ર બને છે.
ધીરાની અવળવાણી અલખ હે લાગી રે, જાગીને જોયું ઘટમાં, ભ્રમણા સર્વે ભાગી રે, સોહાગી મળ્યા ઉલટમાં. અલખ. ૧ અંબાડીયે ગજરાજ ગળીયો, ઘોટાને ગળી ગયું જીન, વસ્ત્ર ઉપર વાડ સૂકાણી, સમંદરને ગળી ગયા ફીણ, સરસે સિંહને ઘેર્યો રે, શાર્દુલને નાખ્યો પટમાં. અલખ. પારા આંબા ડાળે નાળિયેર વળગ્યાં, કદળીએ કેરીની લંબ, નાગરવેલે દ્રાખ બીજોરાં, અને શોભા બની અતિ ખૂબ, ગગન દોહ્યો ઘટમાં રે, તેના દૂધ પીયાં છટમાં. અલખ. ૧૩ પાવક વરસે ને પથ્થર ભીંજે, થઈ ગયું ચિહું દિશી પાણી, એરે પાણીમાં દેવી દેવતા બુઢ્યાં, જોગી બૂડ્યા ઝટપટમાં. અલખ. જા જનક દેશના વાસી વિરલા, ગોરખ દત્ત કબીર, એ જ દેશના વાસી શ્રેજી, દાદુ ધીરો સુધીર, જીવન મુક્તિ નિત્ય માણે રે, મુનિજન તો માણે મઠમાં. અલખ. પા
૧. જ્યારે નિદ્રામાંથી જાગી, શરીરમાં રહેલા અંતઃકરણમાં જોયું ત્યારે પરમાત્મામાં પરમ પ્રેમ ઉપજ્યો એટલે કે અલખ હે લાગી છે. જ્યારે સુહાગી મળ્યા ઉલટમાં - તે પરમાત્મા પ્રસન્નતાપૂર્વક અનુભવાયા અને સર્વ પ્રકારની ભ્રાંતિઓ ભાગી ગઈ.
૨. વિચાર કરીને જોયું તો માયારૂપી અંબાડી, બ્રહ્મરૂપ-આત્મારૂપ હાથીને જાણે ગળી ગઈ તેમ પ્રતીતિ થાય છે. આત્મારૂપ ઘોડાને મનરૂપી જન ગળી ગયું છે તેમ દેખાય છે.
