Sadhutanu Shikhar Ane Manavtani Mahek

SR No.: 023252
Original Sutra Author: N/A
Author: Harshad Doshi
Publisher: Jain Academy
Publication Year: 2006
Total Pages: 532
Language: Gujarati
Classification: Book_Gujarati
File Size: 16 MB

Page 509

C D E
-
-
- u
-
-
ם
આ સવળી દૃષ્ટિની વાત અમને આખી જિંદગી યાદ રહી છે. આ દૃષ્ટિ અપનાવવાથી ખોટા વિવાદોથી અને નઠારી પંચાતોથી બચી શકાય છે. પ્રેમસૂત્ર સ્થાપી શકાય છે. અમારી સમગ્ર જીવનધારામાં આ સિદ્ધાંત જાળવવા માટે પૂરો પ્રયાસ કર્યો છે, જેનાં ખૂબ જ સારાં પરિણામ આવ્યાં છે. આ નાની વાતમાં માતુશ્રીએ અપાર જ્ઞાન ભરી દીધું હતું.
સાધુ અને શ્રાવકનો સુસંયોગ હોય તો સારાં પરિણામ આવે તેમાં આશ્ચર્ય જેવું નથી. ‘સાંપ્રદાયિક કલહ ન આવે અને પ્રેમભાવ જળવાઈ રહે' તે જયંતમુનિનું જીવનસૂત્ર બની ગયું. જૈનાચાર્યોએ હસ્તલેખન-કલામાં જે પ્રગતિ કરી હતી તે અલૌકિક છે. તેમની સાથે કોઈ પણ હસ્તલિખિત કલાની તુલના થઈ શકે નહિ. તેમાં પણ તાડપત્રનું જે હસ્તલેખન છે તે કલ્પનાતીત સૌંદર્ય ધરાવે છે. સૂકવેલાં તાડપત્રો ઉપર સોયની અણીથી બારીક અક્ષરો ખોદવામાં આવે છે અને ત્યારબાદ તેમાં વિશિષ્ટ સોના જેવી ચમકતી શાહી ભરવામાં આવે છે.
અત્યાર સુધી કોઈ પણ સ્થાનકવાસી સંત વારાણસી સુધી વિહાર કરી ગયા ન હતા. અનેક વર્ષો પહેલાં યશોવિજયજી મહારાજ ખાસ વારાણસી અધ્યયન માટે ગયા હતા. ત્યારબાદ જૈન સાધુ માટે અધ્યયન કરવા વારાણસી જવાનો આ પ્રથમ અવસર હતો. જયંતમુનિજી માટે જ નહીં, પણ જૈન સમાજ માટે આ એક ઐતિહાસિક ઘટના બની ગઈ.
કર્મની ગતિ ન્યારી છે. કાળનો પ્રવાહ અબાધિત છે. મનુષ્યની કલ્પનાથી પરે એવું કાળના પેટમાં ઘણું ઘણું સમાયેલું હોય છે.
ખરેખર, સંતકૃપા એ ઈશ્વરકૃપા તુલ્ય હોય છે.
સંતબાલજી ઘણા સમયસૂચક અને સમયના પાલનમાં નિયમિત હતા. તેઓ ભગવાન મહાવીરની અહિંસાનો વિધેયાત્મક અર્થ કરી, સેવાના કાર્યમાં સક્રિય બની, કર્મયોગનો અનુપમ દાખલો બેસાડી રહ્યા હતા.
“આપ પાછા નહીં ફરો ત્યાં સધી હું વરસીતપનાં પારણાં નહીં કરું.” - કાલાવડના શ્રાવક છગનલાલ જાદવજી દોશી. સહેજે પ્રેમના આવેશમાં બોલાયેલાં વચનો પોતે નક્કર ભાવથી બોલેલાં. પૂ. તપસ્વી મહારાજ પાછા ફરી ન શક્યા. તેઓએ ૩૩ વર્ષ સુધી એકાંતર ઉપવાસ ચાલુ રાખ્યા અને પારણું ન કર્યું તે ન જ કર્યું ! વરસીતપ દરમ્યાન તેઓ સ્વર્ગે સિધાવી ગયા. ધન્ય છે આ એકવચની ભક્ત શ્રાવકને ! તે કોટિ કોટિ અભિનંદનને પાત્ર છે.
જ્યાં જ્યાં હિંદુ-મુસ્લિમની મિશ્ર વસ્તી હતી, પાસેપાસે ઘરો હતાં, ત્યાં ત્યાં ૧૯૪૭ના દેશવ્યાપી હુલ્લડના અવશેષ નજરે પડતા હતા. અર્ધાં બળેલાં ઘરો પણ પડ્યાં હતાં. અનેક સ્થળે હજુ સુધી ભડભડતી આગ નજરે ચડતી હતી. મનુષ્ય ધર્મના નામે કેવા અનર્થ આચરી શકે છે તેની આ મકાનો સાક્ષી આપી રહ્યાં હતાં. આદિકાળથી ધર્મના ઝઘડા ચાલતા આવ્યા છે. ખરું પૂછો તો આ અધર્મનું યુદ્ધ છે.
સાચું પૂછો તો ભગવાનના ભોગને વેંચી નાખવાનાં કોઈને પણ અધિકાર નથી. મંદિરને ભોગ માટે પૈસાની કોઈ જરૂર નથી કારણ કે ભક્તોએ પોતાના ખર્ચે પ્રભુને ભોગ ચડાવ્યો છે. એટલે ભોગ શા માટે વેંચવા પડે છે? પરંતુ હાય ધર્મ ! ધર્મના આલંબન જેવા તીર્થમાં આટલી ભયંકર સાધુતાનું શિખર અને માનવતાની મહેંક D 470