________________
સંસ્કારજીવનનું સિંચન
ગીરપ્રદેશના વનક્ષેત્રમાં દિવસે પણ સિંહોની ત્રાડો સંભળાતી હોય છે. આખો પ્રદેશ પર્વતીય ઝરણાઓથી નિનાદ કરતો રહે છે. આવા પ્રદેશમાં શેત્રુંજય નદીના તટ પર, દલખાણિયા ગામ નજીક આવેલા નકેશ્વર મહાદેવ મંદિર પાસે, નદીના ઊંચા કાળાભમ શિલાતટ ઉપર એક ખાદીધારી બાલતરુણ પ્રતિદિન ધ્યાન કરવા બેસે છે. તરુણે આ ઉંમરમાં ચંપલ કે બૂટ પહેરવાનો ત્યાગ કર્યો હતો.
તે કોનું ધ્યાન કરે છે તે તરુણ પણ જાણતો હશે કે કેમ તે કહેવું મુશ્કેલ છે, પરંતુ ધ્યાન કર્યા પછી તેના ચહેરા પર આનંદની ઊર્મિઓ ઊછળતી દેખાય છે. એકાદ કલાક ધ્યાન કરી, ગહન વિચારમાં ડૂબેલો હોય તેમ તરુણ નકેશ્વર મહાદેવના મંદિર તરફ ડગ ભરે છે. નકેશ્વર મહાદેવનું મંદિર આ તરુણના પારિવારિક ઇતિહાસ સાથે જોડાયેલું છે. આ મંદિર પાસે મોટી વાવ છે. વાવની દીવાલ ઉપર દેવતાઓનાં કલાત્મક ચિત્રો કોતર્યા હતાં, એટલે તેની શોભા વિશેષ લાગતી હતી.
વર્ષોથી સુરક્ષા તથા પૂજાપાઠ બંધ હોવાથી નકેશ્વર મહાદેવનું મંદિર નિર્જન બની ગયું હતું. ચારેબાજુ કાંટાવાળી ઝાડી ફેલાયેલી હતી. જમીન પર ગોખરુ વેરાયેલાં હતાં. તરુણની ઇચ્છા મંદિર સુધી જઈ, ત્યાં થોડી વાર ધ્યાનમાં બેસવાની હતી. તેના ખુલ્લા પગમાં ગોખરુ ભોંકાતાં હતાં. તેનો માર્ગ વિકટ બની રહ્યો હતો. પરંતુ તરુણનું સાહસ અદમ્ય હતું. પગમાં ગોખરુ વાગવા છતાં તેણે પોતાનો સંકલ્પ પૂરો કર્યો. નાની ઉંમરમાં પણ તરુણને વિચાર આવે છે કે ગોખરુ કોને વાગે છે? દુ:ખનો અનુભવ કોણ કરે છે?
