________________
શેઠ અચલસિંહજીની કોઠીમાં સત્કાર ઃ
સાંજના લગભગ સાડા સાત વિત્યા પછી નસીબજોગે એક ભાઈ મળ્યા. તેમને રોક્યા અને પૂછ્યું, “જૈન લોગો કી બસ્તી કહાં હૈ?”
“હમ જૈન બસતી નહીં જાનતે હૈ, કિંતુ એ સામને જો બડી કોઠી દેખ રહે હો વહ શેઠ અચલસિંહજી જૈન કી કોઠી હૈ.” તેણે સામેના મકાન તરફ આંગળી ચીંધી.
મુનિઓ માટે આ નામ જાણીતું હતું. અચલસિંહજીનું નામ મુનિઓની ડાયરીઓમાં ચડી ચૂક્યું હતું. અગાઉ જૈન પેપરોમાં પણ શેઠ શ્રી અચલસિંહજીનું નામ આવતું હતું. જાણે ભગવાન મળ્યા!
ત્વરિત ગતિથી મુનિમંડળ કોઠી તરફ આગળ વધ્યા. ભાગ્યયોગે શેઠ અચલસિંહજી સ્વયં ઘેર હાજર હતા. આ સમયે ઘ૨માં તેમની હાજરી ભાગ્યે જ હોય. મુનિજી દરવાજે પહોંચ્યા ત્યારે તેઓ સ્વયં કમ્પાઉન્ડમાં આંટા મારી રહ્યા હતા. વિશાળ લોન હતી. મુનિઓને જોતાં જ તેઓએ તુરત જ દરવાજો ખોલાવ્યો.
“પધારો! પધારો!” કહી શેઠજીએ વંદન કર્યા અને મુનિઓનું સ્વાગત કર્યું.
શેઠજી ગંભીર શ્રાવક હતા. ધર્મના જાણકાર હતા. એટલે તરત જ ન પૂછ્યું કે આમ અંધારે સૂર્યાસ્ત પછી કેમ વિહાર કરવો પડ્યો ? મુનિઓ ખુશ થઈ ગયા. શેઠજીની કોઠી મળી એટલે જાણે ઇન્દ્રલોકમાં આવી ગયા ! તેમણે મુનિઓ માટે વિશાળ રૂમ આપ્યો અને ભગવાનને જમાડવા રસોડે લઈ ગયા.
જુઓ તો ખરા ! પાંચ મિનિટ પહેલાં કેવી પરિસ્થિતિ હતી ! પાંચ મિનિટમાં કેવો નકશો બદલાઈ ગયો! આહાર ન મળ્યાનું જરાપણ દુ:ખ ન હતું. રાત્રિવાસ મળ્યાનું અપાર સુખ હતું. થોડી વાર પછી સ્વયં શેઠ મુનિજી પાસે બેઠા. બધી વાત સાંભળી. તેમણે તુર્ત જ લોહામંડી ફોન કરાવ્યા. સાધુઓ પરેશાન થાય તે માટે સંઘના ભાઈઓને મીઠો ઠપકો આપ્યો. લોહામંડીના શ્રાવકો તો ચિંતામાં હતા કે મુનિવરો ક્યાં ખોવાઈ ગયા. આ રીતે ચોમાસાના પ્રવેશમાં અનાયાસ શેઠ શ્રી અચલસિંહજી દ્વારા પ્રથમ સત્કાર થયો. તેમનું સન્માન તપસ્વી મહારાજની ડાયરીમાં સુવર્ણ અક્ષરે લખાઈ ગયું.
એક અદ્ભુત ઘડી આવી અને વીતી ગઈ અને ઘણું ઘણું કહી ગઈ. શિક્ષાના પાઠ ભણાવી ગઈ અને સાથેસાથે શેઠજી જેવા મહાન શ્રાવકની મુલાકાત કરાવી ગઈ. ખરેખર, કોઈ અદ્ભુત ઘડી હતી. “જે થાય તે સારા માટે” આ કહેવત ચરિતાર્થ કરી ગઈ.
લોહામંડીના શ્રાવકોએ પશ્ચાત્તાપ કર્યો. બીજે દિવસે સવારે અચલસિંહજીની કોઠીથી સંતોને ઉત્તરપ્રદેશની અનુભવયાત્રા I 111