________________
- अथ श्री संघपट्टकः
( १३७)
दवं सादारणं च जो डुद मोहियमई धम्मंच सोन यापइ अड्वा बद्धाउ नरए.
अर्थ:- ते उपर शास्त्रना वचन जे, जिनना प्रवचननी वृद्धि करनार ने ज्ञान दर्शनना गुणनुं प्रजावक एवं जिनद्रव्य तेने
क्षण करनार जे पुरुष ते अनंत संसारी होय वळी मोह पामी बे. मति ते जेनी एवो पुरुष चैत्य द्रव्यने तथा साधारण द्रव्यने बगाये, ते पुरुष धर्म प्रत्ये जाणता नथी. एटले परनवे धर्म न पामे ए जान अथवा ते पुरुष, बांध्यु बे नरकनुं आनखं ते जेणे एवो थाय.
टीकाः - इत्याद्यपरापरागमवचनानि । चिंतयंतो महामुनयो देवव्योपनोगेन जवकूपपातात्कथं न त्रस्यंति तथा माठपत्यादपि महामुनयो विज्यति ॥ यतः मोहि देवद्रव्य निष्पन्नोवास्यात् गृहिणा यत्यर्थ स्वद्रव्येणकारितोवा ॥ तत्राद्यपके तन्निवासो यतीना मुक्तप्रकारेण देवद्रव्योपनोगप्रसंगादेवानुचितः ॥
अर्थः इत्यादि बीजां बीजां आगम वचनने विचारता म हामुनि, देवद्रव्यना नपनोगे करीने संसाररुप कुवामां पद्मवानुं थाय वे माटे केम न त्रास पामे तेमज मठपतिपणं थवाथी पण मंहामुनि जय पामे बे. जे हेतु माटे मठ जे ते देवद्रव्ये करीने नि. पजाव्यो होय अथवा गृहस्थे यतिने श्रर्थे पोताना द्रव्ये करीने निपजान्यो होय, तेमां प्रथम पक्ष जे देवद्रव्ये करी नोपजावेला निवासने विषे साधुने रहेवं तेनुं पूर्वे कनुं ए प्रकारे खंकन थयुं केम जे देवद्रव्यना नमनोगतो प्रसंग घाय माटे अघटित बे:
१८
