________________
[ ૧૨૦ ]
: શ્રી સીમંધરવિંધ્યાયલ પર્વતની તળેટીમાં વિંધ્યાવાસ નામનું નગર હતું. ત્યાં શ્રી મહેન્દ્ર નામનો રાજા હતો, તેને તારા નામની રાણી હતી, અને શ્રી
તારાચંદ્ર નામનો પુત્ર હતા. તે પુત્રની આઠ વૃષથન (ઉંદર)ને વર્ષની ઉમર થતાં શ્રી કેશલ દેશના રાજાએ અધિકાર- દુશ્મનાવટથી લાગ જોઈ અચાનક ચઢાઈ કરી,
લડાઈમાં શ્રી મહેન્દ્ર રાજા મરી ગયો. નિનયક સૈન્ય જ્યાં ત્યાં ભાગી ગયું. એટલે શ્રી તારા રાણી નાના પુત્રને લઈ ગુમાર્ગે જેમ તેમ પ્રાણ બચાવી ભાગી શ્રી ભરૂચમાં આવી. ત્યાં ભયબ્રાંત હરિણીની જેમ કિંકર્તવ્યમૂઢ બની રાજમાર્ગ પર ઊભી રહી ગોચરીએ નિકળેલ સાવીના સંધાટક કરુણાથી પરિચય મેળવી પોતાના સ્થાને સવી. શાતર પાસે તેની ગ્ય વ્યવસ્થા કરાવી પછી ઉપદેશ આદિ દ્વારા વૈરાગ્યરસથી આર્દ બનેલ તે રાજ-રાણીને સંયમી જીવન જીવવા માટે ભાવ ઉત્પન્ન થયા પ્રતિની સાધ્વીએ સંસારની અસારતા, બૈરાગ્યની મહત્તા અને સંયમની દુષ્કરતાની ખાત્રીપૂર્વક માહિતી આપીતપાસી તેના નાના પુત્ર શ્રી તારાચંદ્રને શ્રી અનંતનાથ (આ ચેવિશીના ચૌદમા તીર્થંકર) પ્રભુના શાસનવર્તી શ્રી ધર્મનંદનાચાર્ય મહારાજ પાસે દીક્ષા અપાવી રાણીને પણ દીક્ષા આપી બાળમુનિ સ્થવિર પાસે બુત મેળવે છે, પણ યુવાવસ્થા પ્રાપ્ત થયે છતે વિષમ કર્મના વિપાકને આધીન થઈ વિષય-વાસનાના રંગ-રાગ-ધનુર્વિદ્યા આદિના રસમાં ઉત્સુક-પ્રવૃત્તિ વાળો થાય છે ગણનાયક આયામ૦ અતધર ઉપાધ્યાયમ તથા અનુભવી સ્થવિરેના અનેક પ્રયત્ન છતાં ય તેનું મન સ્વસ્થ થતું નથી એકદા આચાર્ય મા સાથે બહિબ્રૂમિએ ગયેલ તે બાલમુનિએ રવૈરવિહાર કરતા જંગલી ઉંદરોને જોઈ માનસિક નિર્બલતાએ વિચારે છે કે- “ અહે! કેવા ખુશ-હાલ છે આ જંગલી ઉંના ! હું તો આખે દહાડે અનેક મુનિઓની વારંવાર આ કર! આ-કરની કોકણી-પ્રેરણાઓથી પરાધીન બનેલા લગાર પણ ર વિહાર કરી શકતો નથી! ધિક્કાર છે મારા જીવનને આદિ. બાદ કેટલાક
