________________
શ્રી સૌધર્મેન્દ્રની સાથે પ્રભુ પાસે આવી (તે પાંચ દેવમાંના) શ્રી પદ્મસાર નામના દેવે ઇન્દ્રમહારાજની આજ્ઞા લઈ ભક્તિપૂર્વક સુંદર સમવસરની રચના કરી. પ્રભુએ મેઘગર્જનાની જેમ ગંભીર સ્વરવડે સંદર ધર્મદેશના આપી, જે સાંભળી શ્રી પાસાદિ પાંચે દેવ ધમીજ વપન પિષ કરનાર પરષસંગની ભાવનાથી પ્રમુદિત બન્યા. એટલામાં શ્રીધનાથપ્રભુના આઘગણધરે વિનયપુર્વક નમસ્કાર કરી પુછયું કે-“આ સમવસરણ માં સહુથી પહેલાં મોક્ષે જનારે આસન્નસિદ્ધિક ભવ્ય પ્રાણી કઈ છે ખરે!” પ્રભુએ જણાવ્યું કે “બે, તારી પાસે નિર્ભય રીતે ચાલે આવતા, પુર્વભવનું સ્મરણ થવાથી પરમસંવેગની ભાવનામાં ચઢેલો, મારા દર્શનથી પરમસંતોષને પામેલે, હર્ષનાં આંસુ વહાવત જે મૂષકરાજ-ઉંદર આવી રહેલ છે, તે સુરાસુર નરેથી ભરેલી આ આખી પર્ષદાના અવું પ્રાણીઓ અને તારા મારા કરતાં પણ વહેલે મોક્ષે જવાનું છે. ” આ સાંભળી બધાયની વિસ્મય-કૌતુકની લાગણું ભરેલી દષ્ટિ તે મૂષકરાજ પર પડી, એટલામાં પેલો મૂષકરાજ પણ અતિરિક ભક્તિ-બહુમાનને વ્યક્ત કરતે પ્રભુના પાદપીઠમાં વિનમ્રભાવે આળોટવા માંડ્યો અને સ્વભાષામાં પ્રભુની સ્તુતિ કરવા લાગ્યું કે “હે પ્રભે! જગતના ઉદ્ધારક વિભે! તારી આજ્ઞાને વિરાધનારા અજ્ઞાની પ્રાણીઓ ચારે ગતિમાં નિરંતર પરિભ્રમણ કરતા વિવિધ કાને સહે છે.” આ પ્રસંગ જોઈને સૌધર્મેન્દ્ર વિસ્મય કૌતુકની લાગણીઓ શમાવવા તથા સહુ કરતાં પ્રથમ આ તિર્યંચજાતિને જીવ મેક્ષે કેવી રીતે જશે? ઇત્યાદિ સંશ
૧ મૂષકરાજે કરેલી સ્તુતિને મૂળ લોક શ્રી કુવલયમાલા ( પ્રસ્તાવ ૩ મા. ૧૬ ) માં નીચે પ્રમાણે છે.
“તવાને વેત્ર, ગરિમm! I जायन्ते जन्तवो दूर, दुर्गतौ ते म्रमन्ति ते ॥१॥
