________________
[૫૪]
લાલત જે ગામો ગામ માહી થઈ
રૂની
આ બધા દેથી બચવા માટે માર્ગમાં આવતાં ગોકુલ આદિમાંથી છાશ ભાત ગ્રહણ કરે. તે ઉપલા ગ્લાનત્વાદિ અને આજ્ઞા ભંગાદિ દોનો ત્યાગ કર્યો ગણાય.
પોતે જે ગામ પાસે આવ્યું, તે ગામમાં ભિક્ષાવેલા થઈ ન હોય અને બીજું ગામ દૂર હોય અથવા નજીક રહેલું ગામ નવું વસેલું હોય, ખાલી થઈ ગયું હોય, સીપાઈઓ આવ્યા હોય, બળી ગયું હોય, કે પ્રત્યુનીકે હોય તે, આવાં કારણે ગામ બહાર રાહ પણ જુએ. ભિક્ષાવેળા થાય એટલે ઉપર કહેલ ગામ કુલ–સંખડી શ્રાવક વગેરેને ત્યાં જઈ દૂધ વગેરે પણ લાવી વાપરીને આગળ વિહાર કરે. તપેલા લેઢા ઉપર જેમ પાણી વગેરેને ક્ષય થઈ જાય છે તેમ સાધુ રૂક્ષ સ્વભાવના હોઈ તેમના કઠામાં ધુત-દુધ આદિ ક્ષીણ થઈ જાય છે. આ પ્રમાણે કારણે દે ગુણ રૂપ થાય છે. - હવે ગામમાં ગયા પછી ખબર પડે કે- “હજુ ભિક્ષાવેળા થઈ નથી. તે ત્યાં રાહ જુએ અને ઉદ્દગમાદિ દોષોની તપાસ કરે, ગૃહસ્થ ન કહે તો બાળકોને પૂછે. તપાસ કર્યા પછી ભિક્ષા ગ્રહણ કરે.
ગામમાં ગોચરી વાપરી શકાય એવું કોઈ સ્થાન ન હેય તે, ગામ બહાર જાય, ગૃહસ્થ હોય તે આગળ જાય અને દેવકુલાદિ–શૂન્યગૃહ આદિમાં જ્યાં ગૃહસ્થ આદિ ન હેય, ત્યાં જઈને ગોચરી વાપરે.
શૂન્યગૃહમાં પ્રવેશ કરતાં પહેલાં લાકડી ઠપકારે, ખાંસી વગેરે કરે, જેથી કદાચ કોઈ અંદર હોય, તે બહાર
