________________
[૨] - તે સાધુ જન વિગેરે આવા પ્રકારનું જાણે કે-ઘણું. શ્રમણ બ્રાહ્મણ અતિથિ કૃપણ વણમકને માટે ઉદ્દેશીને બનાવેલું છે, અને કેઈ ગૃહસ્થ રસોઈ તૈયાર થયા પછી આપે છે, તેવું ભેજન તેજ પુરૂષ ત્યાંજ ઉભા રહીને પોતાના કબજામાં રાખે લું, ખાધાવિનાનું, વાપર્યાવિનાનું, અમાસુક, અનેષણય આપતે હોય તે ત્યાં ગયેલા જૈન સાધુએ તેવું જાણ્યા પછી તે ન લેવું, તે “જ્ઞાતિવા ઉમરણ” સૂત્રથી ઉલટું હવે કહે છે, (અથ શબ્દ પૂર્વની અપેક્ષાએ “પણ” ના અર્થમાં છે, પુન:શબ્દ વિશેષણના અર્થ માં પણ તે શિક્ષુ એમ જાણે કે તે ભે જન બીજા માટે કરેલું છે, બહાર આવેલું છે, તેણે પિતાનું કરેલું છે, તેણે ખાધું છે, વાપર્યું છે, પ્રાસુક છે, એષણાય છે. આવું જાણુને મળે તે તે ભેજન સાધુએ લેવું, તેને ભાવાર્થ આ છે, કે અવિધિ કેટવાળું ભેજન જેમ તેમ કર્યું હોય તે તેન કલ્પ, પણ વિધિ કટીવાળું પુરૂષાન્તર કરેલું હોય, અને તેણે પોતાનું કરેલું હોય તે તે સાધુને લેવું કપે છે. વિશધિકેટીને અધિકાર કહે છે.
से भिक्खू वा भिक्खुणी वा गाहावइकुलं पिंडवायपडियाए पविसिउकामे से जाइं पुण कुलाई जाणिजा-इमेसु खलु कुलेसु निइए पिंडे दिजइ अग्गपिंडे दिजइ नियए भाए दिजइ नियए अवड्ढभाए दिजइ, तहप्पगाराइं कुलाई नि. इयाई निइउमाणाई नो भत्ताए वा पाणाए वा पविसिज वा निक्खमिज वा ॥ एयं खलु तस्स भिक्खुस्त भिक्खुणीए वा
