________________
[ ૨૧૫ ]
તે સાધુ કે સાધ્વી રસ્તામાં માણુસ ખળદ મૃગ પશુ પક્ષી સરીસૃપ જલચર કોઇ પણ પુષ્ટ શરીરવાળું દેખે તે આવું ન ખેલવું, કે “ આ સ્કુલ પ્રમેન્નુર વૃત્ત અથવા વધ કરવા ચાગ્ય 366 અથવા વહન કરવા ચેાગ્ય છે, અથવા મારીને રાંધવા ચાગ્ય છે, અથવા દેવતાને ખળી આપવા ચેાગ્ય છે. ’
પણ માણસથી લઈને જલચર સુધીનુ કાઇ પણ પશુ પંખી કે જંતુ પરિવૃદ્ધ ( જાડા ) શરીરવાળું દેખીને જરૂર પડતાં આવી રીતે ખેલવું કે આ જાડા શરીરના છે, ઉપચિત (પુષ્ટ) કાયવાળા છે, સ્થિર સંઘયણવાળા છે, અથવા લેહી માંસે પુષ્ટ છે, અથવા પાંચે ઇંદ્રિયા પુરી છે, આવી નિર્દોષ ભાષા આલે.
તેજ પ્રમાણે જુદા જુદા રૂપવાળી ગાયાને સાધુ દેખે, તે તેણે આવું ન કહેવું, કે આ ગાયો દોહવા યાગ્ય છે, અથવા દોહવાનો વખત છે, અથવા આ ગાલા ( જુવાન બળદ ) વાહન કરવા જેવા છે, અથવા રથને ચેાગ્ય છે, આવી સાવદ્ય ભાષા ન મેલવી, પણ જરૂર પડતાં જુદી જુદી ગાયાને જોઇ
આ પ્રમાણે બાલવુ કે આ યુવાન ગાય છે, અથવા રસવતી ધેનુ છે, આ નાના બળધ છે, આ માટા છે, અથવા મહાવ્યય ( મૂલ્ય ) વાળા છે, સ ંવહન છે, આવી નિરવદ્ય ભાષા આલે.
તેજ પ્રમાણે સાધુ ઉદ્યાનમાં જતાં પર્યંત વન વિગેરેમાં મોટાં ઝાડ દેખીને આવું ન ખેલે કે, આ મહેલ બનાવવા ચાગ્ય, છે, તારણ યાગ્ય, ઘર યાગ્ય, ફલિહાને ચાગ્ય, અગલા
