________________
હ7
જૈન ધર્મના અમે
દેવેને મોક્ષે જવું હોય તે તે દેને માનવ થવું પડે. માટે જ તેઓ સતત ડંખ્યા કરે છે કે, “જ્યારે દીક્ષા લઉં, જ્યારે આરાધના કરું ? કયારે આત્મકલ્યાણ સાધું ? કયારે મેક્ષમાં જઉં ?”
ઈષ્ય ઉપર એક પ્રસંગ યાદ આવે છે. અહીં જ તેને ઉલેખ કરી દઉં.
બે પાડોશી હતા, એક કમાયે અને બંગલે બંધાવ્યું. બીજે તે ને તે રહ્યો. પેલાને બંગલે જોઈને બળીને ખાખ થઈ જજ લાખે. તેનું બાત કાઢી નાંખવા સુધી થાય તેટલો પ્રયત્ન કર્યો પણ કાંઈ કારી લાગી નહીં, છેવટે મરતી વખતે તેણે પિતાના દીકરાઓને બોલાવ્યા. તેણે કહ્યું, “બેટાઓ? મારી એક ઈચ્છા પૂરી કરશે?”
દીકરાઓ-જરૂર, જરૂર, પિતાજી ! પિતા-ગમે તેવી ઈચ્છા છે તે પૂરી કરશે? દીકરાઓ-કહે તે ખરા, એમાં પ્રશ્ન શા માટે? પિતા-ના, પહેલાં હા કહે, પછી કહીશ.
દીકરાઓ-પિતાજી, જરૂર તમારી ઈચ્છા પૂરી કરીશું. વચન આપીએ છીએ.
પિતા-તે બરાબર સાંભળે. હું મરી જઉં, પછી મારા શરીરને અગ્નિસંસ્કાર ન કરેશે.
દીકરાઓ-હેં ! તે શું કરવાનું? પિતા-મૂંઝાઓ નહીં. તમારે મારા શરીરના ટો,
