________________
૧૨
ચિતન્ય ગયું...જડ બેખું-મૂડદું પડી રહ્યું. સાપ ગયેલીસોટા રહ્યાઃ આભા ગયે. પુદ્ગલ પી રહ્યુંઃ ભાવના ઉડી ગઈ ભાટાઈ ખીલતી રહી, આદર્શો આથમી ગયા ને દીક્ષાનાં આંધળીયા રહ્યાં... સાધુતા ગઈ..અને શઠતા, સાધુતાને નામે રૂવાબથી વિચારવા લાગી; શાઍ ને સ્મૃતિઓ લેહી કરતાં શો રૂપે વપરાવા લાગ્યા, ત્યાગ ગયે વેશ રહ્યો. સ્વામિભક્તિ ગઇ, બનાવટ આવી. અંતરની સુવાસ ગઈ, ઉપરથી પ્લાસ્ટર કરવાની ચાલાકી ઉતરી, આત્મશાંતિ–સ્થિર શાંતિને
સ્થળે સ્મશાને શાંતિ જન્મી, હૈદ્ધાની યુદ્ધ કૌશલ્યતાને સ્થાને ખૂનીની નબળાઈ ઉભરાવા લાગી ! પરમસિદ્ધિનાં પુરૂષાર્થો પાતરાનાં મષ્ટાનેથી પીગળી ગયાં, સમ્યક્ત્વની વાતે વેરાગી રામેનાં વેપારની એક વસ્તુ બની, ધર્મ
• નાં સંગીતમાં બગલા વૃત્તિએ વાસ કર્યો, સાધનાનાં ગગનવિહારી વિચારે પિોથીઓની જંજીરામાં જકડાયા. “સિદ્ધ”ને સદાય મૃત્યુ પછીની જ પ્રદર્શનની ચીજ તરીકે જોવા જેવી
