________________
અદી મન શતા, રાગ
૩૦૯ જીવહિંસા, અસત્ય વચન, ચેરી, સ્ત્રીભેગ, દ્રવ્યની મૂચ્છ, ક્રોધ, માન, માયા, લાભ, પ્રેમ, દ્વેષ, કલેશ, અભ્યા
ખ્યાન (પરને આળ દેવું તે), પિશૂન્ય ( ચાડી ખાવી તે), સુખનાં કારણેમાં રતિ (આનંદ) અને દુઃખનાં કારણોમાં અરતિ (ખેદ) તેણે યુક્ત, પરનિંદા, માયામૃષા (કપટ સહિત જૂઠું બોલવું તે) અને મિથ્યાત્વ શલ્ય (વિપરીત મતની શ્રદ્ધા) –આ અઢાર પાપનાં સ્થાનક મેક્ષમાર્ગને વિષે વિદ્યભૂત છે અને નરક નિગોદાદિ દુર્ગતિનાં કારણ છે, તે પ્રત્યે રે જીવ! તું વોસિરાવ એટલે તેને ત્યાગ કર. ૮–૯–૧૦.
“એકલું છું, મારું કઈ નથી અને હું અન્ય કેઈન નથી એમ અદીન મન થકે આત્મા પ્રત્યે શીખામણ આપે. જ્ઞાનદશને કરી સહિત, શાશ્વત, રાગાદિ પરભાવથી રહિત, એકલો મારે આત્મા છે; શેષ સંયોગલક્ષણવાળા જે ભાવ છે તે સર્વે મારા સ્વરૂપથી બાહ્ય છે ( ન્યારા છે). તન, ધન, કુટુંબાદિકને સંગ તે છે મૂળ કારણ જેનું એવી દુઃખની પરંપરા આ જીવે અનેક ભવમાં પ્રાપ્ત કરી છે, તેથી તે સંગને સંબંધ સર્વે હું ત્રિવિધ વોસિરાવું છું. ૧૧–૧૨–૧૩.
અરિહંત મારા દેવ છે, જાવજીવ સુધી સુસાધુ મારા ગુરૂ છે અને જિનેશ્વર દેવોએ પ્રરૂપેલ તત્ત્વ તેજ મારો ધર્મ છે. એ પ્રકારનું સમ્યકત્વ મારે જીવે (જાવજીવ સુધી) અંગીકાર કર્યું છે. ૧૪ | સર્વ જીવનિકાયને હું ખમું છું, ખમાવું છું, તેઓ મારા પ્રત્યે ખમજો. સિદ્ધની સાક્ષીએ હું આલોયણ લઉં છું. મારે કોઈની સાથે વેરભાવ નથી. સર્વે જીવો કર્મના વશથી ચૌદ રાજલોકમાં ભમે છે, તે સર્વેને મેં ખમાવ્યા છે; મારા
