________________
૨૨૦
નમસ્કારમંત્રસિદ્ધિ
ત્યાં એક કાગડે કા-કા કરી રહ્યો હતો, એટલે ડેશી ઊભા થયા અને હાથમાં લાકડી લઈને તેને ઉડાડે.
પાછા ડેશી પોતાના ઠેકાણે આવીને કથા સાંભળવા બેઠા અને શાસ્ત્રીએ “મામ વાવ’એ વાક્યથી શરૂઆત કરી, પરંતુ તેજ વખતે કોઈ ભિખારી ત્યાં ચડી આવતાં ડિશીનું ધ્યાન તે તરફ ગયું અને તેઓ તેને તગડી મૂકવાને ઊઠયા.
આ રીતે લગભગ એક પ્રહર વ્યતીત થઈ ગયે, પણ શાસ્ત્રીજી “ભીમ ૩૦થી આગળ વધી શક્યા નહિ. આથી કંટાળી તેઓ બીજા દિવસે આવ્યા જ નહિ. તા-પર્ય કે જેનું ચિત્ત જરાયે સ્થિર નથી, એટલે કે ભમતું જ રહે છે અને અન્યોન્ય વસ્તુઓ તરફ દોડતું જ રહે છે, તે મંત્રજપ કરવાને ચગ્ય નથી.
આજે આપણે જીવનની જંજાળ વધારી મૂકી છે, એટલે ચિત્તને વિક્ષેપ ઘણો વધી ગયો છે અને આપણી હાલત કેટલાક અંશે આ ગમતી ડોશી જેવી જ બની ગઈ છે, એટલે ચિત્તમાં જેવી અને જેટલી સ્વસ્થતા જોઈ એ, તે હેતી નથી. તેથી આવશ્યક એ છે કે જીવનની જંજાળ બને તેટલી ઘટાડવી અને વ્યવહાર–વ્યાપાર વગેરેનો ભાર પણ હળવો કરવો. અન્યથા ચિત્ત અંતમુ ખ થઈ શકશે નહિ અને સ્વસ્થતાને અનુભવ કરી શકાશે નહિ.
સંસારને ત્યાગ કરીને સાધુ અવસ્થા સ્વીકારવાનું કારણ પણ એ જ છે કે જે આત્મા અત્યાર સુધી બહિર્ભાવમાં પડ્યો છે, તે અંતર્મુખ બને અને કેમે ક્રમે વિકાસ સાધી
