________________
દસમું :
: ૩૧ :
દેતાં શીખ
તારો વિચાર અતિ સુંદર છે, પણ તું હજી મનુષ્યને સ્પર્શ સહન કરી શક્તા નથી, તો સંયમ જીવનની કઠિનાઈઓને કેવી રીતે બરદાસ કરી શકીશ? માટે તું ધીમે ધીમે ભેગોને છોડતે જા અને જ્યારે એ રીતે કંઈક પણ કઠણ જીવનને અનુભવ થાય ત્યારે સંયમ-દીક્ષા ગ્રહણ કરજે.”
તે દિવસથી શાલિભદ્ર એક સ્ત્રી અને એક શમ્યા છોડવાનું શરુ કર્યું, જે જાણીને તેની સ્ત્રીઓને અત્યંત દુઃખ થયું અને સગાંવહાલાં પણ ચિંતાતુર થયા. હવે તે નગરમાં ધન્નાજી નામના એક પરાક્રમી અને વૈભવશાલી પુરુષ હતા. જે આઠ સ્ત્રીઓને પરણ્યા હતા અને તેમાંની એક સ્ત્રી શાલિભદ્રની બહેન હતી. તે ધન્નાજીને સ્નાન કરાવવા માટે તેમની પાછળ ઊભી હતી. ત્યારે તેની આંખમાંથી ગરમ આંસુનું એક ટીપું તેમની પીઠ પર પડયું. આથી ધન્નાજીએ પાછું વાળીને જોયું અને આંસુનું કારણ પૂછ્યું. એટલે તેણે કહ્યું કે “મારા ભાઈને સંસાર પરથી વૈરાગ્ય થયે છે, તે રોજ એક સ્ત્રી અને એક શસ્યાને છેડે છે.” આ સાંભળીને ધન્નાજી બોલ્યા કે “વૈરાગ્ય તે એ સહેલે હશે જે હમેશાં થોડું થોડું છોડે ?” ત્યારે સ્ત્રીએ કહ્યું કે “ સવામીનાથ ! બેલવું સહેલું છે પણ કરવું બહુ અઘરું છે. એ જ વખતે ધન્નાજીએ સિંહ સમી ગર્જના કરીને કહ્યું: “હું કાયર નથી. મેં બધી સ્ત્રીઓ અને બધા વૈભવ આ ક્ષણે જ છોડ.” અને તેઓ ઊભા થઈ ગયા. આ જોઈ બધી સ્ત્રીઓ ગભરાઈ ગઈ અને તેઓ કાલાવાલાં કરીને કહેવા લાગી કે “ સ્વામીનાથ ! અમારા બેલ્યા સામું જશે નહિ. અમારી ભૂલ થઈ. આપ ખરેખર વીર છે અને વીરતા
