________________
ધમધ-ગ્રંથમાળા
:
૪
:
ઃ પુષ્પ
નથી. આ ચેર કેઈ વાર અંતઃપુરમાં પણ પ્રવેશ કરી શકે. માટે તેને શોધીને મારી આગળ હાજર કરે.” મંત્રીશ્વર અભયકુમારે રાજા શ્રેણિકની આ આજ્ઞા માથે ચડાવી.
ચેરની શોધમાં મશગૂલ બનેલા મંત્રીશ્વર એક વાર ફરતાં ફરતાં નગરજને તરફથી નાટક થતું હતું ત્યાં જઈ પહોંચ્યા અને નાટકને શરુ થવાની વાર હતી તે જોઈને બોલ્યા કે “હે નગરજને ! જ્યાં સુધી નાટક કરનારા નટે આવ્યા નથી ત્યાં સુધી હું એક વાત કહું તે સાંભળે.
વસંતપુરમાં જીર્ણનામે શેઠ હતું. તેને એક રૂપવતી કન્યા હતી. આ કન્યા મેટી થવાથી ઈચ્છિત વરને મેળવવા માટે રેજ કામદેવની પૂજા કરવા જતી, પરંતુ તે વખતે પૂજામાં જે પુપ જોઈએ તે કઈ બાગમાંથી ચોરી લાવતી. હવે એક વખત બાગના માળીએ તેને પુપો ચરતાં પકડી પાડી અને તેનું મનહર રૂપ જોઈને તેની આગળ અનુચિત માગણી કરી. તે વખતે પેલી બાળાએ કહ્યું: “અરે માળી! તું મને અડકીશ નહિં. હું હજી કુંવારી છું અને પુરુષના સ્પર્શને ગ્ય નથી.” તે સાંભળીને માળીએ કહ્યું કે “જે એમજ હોય તે હે બાળા ! તું વચન આપ કે પરણીને પહેલી રાત્રીએ તું મારી પાસે આવીશ.” પેલી બાળાએ પિતાનું કૌમારવ્રત અક્ષત રાખવાને તે પ્રમાણે વચન આપ્યું અને માળીના પંજામાંથી મુક્ત થઈ
હવે સમય જતાં તે બાળાનાં એક ઉત્તમ પતિ સાથે લગ્ન થયાં. રાત્રે તે વાસગૃહમાં ગઈ ત્યારે તેણે પતિને કહ્યું કે હે આર્યપુત્ર! કારણવશાત્ મારે એક માળીને એવું વચન આપવું
